اثربخشی «مداخله روانشناسی مثبت» بر بهزیستی اجتماعی در نوجوانان پسر مبتلا به اختلال سلوک در کانون اصلاح و تربیت اهواز

مقدمه: توجه به توانمندی های شخصیتی نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک می تواند زمینه ارتکاب جرم را در آن ها کاهش دهد. هدف مطالعه حاضر تعیین اثربخشی "مداخله روانشناسی مثبت" بر بهزیستی اجتماعی نوجوانان پسر مبتلا به اختلال سلوک در کانون اصلاح و تربیت می باشد. روش کار: روش پژوهش حاضر نیمه تجربی و طرح آن از نوع پیش آزمون- پس آزمون- پیگیری با گروه کنترل بود. این پژوهش در سال ۱۳۹۹ در جامعه آماری نوجوانان پسر مبتلا به اختلال سلوک کانون اصلاح و تربیت شهر اهواز در فاصله سنی ۱۵ تا ۱۸ سال انجام شد. ۳۰ تن از نوجوانان پسر مبتلا به اختلال سلوک پسر به روش هدفمند انتخاب شدند و سپس به روش تصادفی ساده با استفاده از قرعه کشی در ۲ گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. ابزار جمع آوری دادهها  پرسشنامه جمعیت شناختی و "مقیاس بهزیستی اجتماعی" (Social Well-Being Scale; SWBS) بود. روایی این مقیاس به مطالعات پیشین استناد داده شد و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شد.  گروه مداخله در ۸ جلسه ۹۰ دقیقهای "مداخله روانشناسی مثبت" را دریافت کردند و گروه کنترل در لیست انتظار برای دریافت مداخله قرار داشت.  ۲ گروه در ۳ نوبت پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تکمیل گردید. تحلیل داده ها در نرم افزار اس پی اس اس نسخه ۲۰ تحلیل شد. یافته ها: تفاوت معناداری بین ۲ گروه در نمره بهزیستی اجتماعی (۰۰۱/۰=P، ۹۱۵/۵۳=F) در طول زمان وجود دارد (۰۵/۰>P) و نمره گروه مداخله از پیش آزمون تا یپگیری روند صعودی داشته است. در مجموع "مداخله روانشناسی مثبت" ۶۵ درصد از تفاوت های مشاهده شده در نمره بهزیستی اجتماعی را تبیین می کند. نتیجه گیری: "مداخله روانشناسی مثبت" یک روش درمانی موثر در افزایش بهزیستی اجتماعی نوجوانان پسر مبتلا به اختلال سلوک است. پیشنهاد می شود که در سایر مراکز اصلاح و تربیت سراسر کشور از "مداخله روانشناسی مثبت" استفاده شود.  

Keywords:

Positive Psychology Intervention , Social Well-Being , Adolescents , Correction and Rehabilitation Center.  , مداخله روانشناسی مثبت , بهزیستی اجتماعی , نوجوانان , اختلال سلوک.