بررسی پاسخهای گراسهای بومی و وارداتی در چگونگی اجتناب از خشکی

چکیده از مهمترین معضلات پیش روی توسعه فضای سبز و بویژه چمنکاری، کمبود منابع آبی می باشد. این تحقیق به منظور بررسی پاسخهای بخش زیرزمینی گراسهای چمنی بومی و وارداتی در برابر تنش خشکی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی نامتعادل در سال ۱۳۸۵ به اجرا درآمد. گونه های مختلف گراس در سه سطح شامل ۲ گونه از گراسهای وارداتی (Festuca arundinacea و Lolium perenne) و یک توده بومی از شهرستان قوچان (Festuca arundinacea) و آبیاری در ۶ سطح شامل؛{۱- تنش متوسط (۵۰% ظرفیت زراعی)،۲- تنش شدید (۲۵% ظرفیت زراعی)، ۳- رشد مجدد از تیمار ۲۵% ظرفیت زراعی و به همراه سه گروه از گلدان های آبیاری کامل (۱۰۰% ظرفیت زراعی) که به عنوان شاهد همزمان با هریک از سه سطح تنش تخریب می شدند}، تیمارهای این آزمایش را تشکیل می دادند.تعداد تکرارها برای سطوح آبیاری کامل ۳ و برای سطوح تنش و رشدمجدد ۴ در نظر گرفته شد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که در زمان اعمال تنش شدید، وزن خشک ریشه برای رقم تجاری و توده بومی فستوکا به ترتیب برابر ۴۰ و ۹/۱۱ درصد نسبت به شاهد افزایش و برای لولیوم پرنه ۶/۳۳% کاهش یافت. سایر صفات ریشه نظیر: حجم، سطح کل و مجموع طول ریشه ها نیز در توده بومی فستوکا در شرایط تنش شدید خشکی به ترتیب برابر ۱/۶۰ ، ۶/۳۴ و ۱/۷۰ درصد نسبت به شاهد افزایش یافت. این صفات برتر به همراه کاهش ۵۴ درصدی ضخامت ریشه در تیمار ۲۵% ظرفیت زراعی باعث افزایش میزان جذب و تخلیه آب از خاک خشک و کارایی بهتر این گراس در شرایط تنش شد. اما از نظر قابلیت بازیافت از تنش خشکی، در توده بومی فستوکا، به هنگام آبیاری مجدد در اکثر صفات مورفولوژیک ریشه نسبت به شرایط تنش شدید کاهش و در گراسهای تجاری افزایش مشاهده گردید. واژه های کلیدی: اجتناب، توده بومی، تنش خشکی، رشد مجدد، ریشه