عبدالمنان روحانی - کارشناسی ارشد الودگی های محیط زیست، فارغ التحصیل دانشکده منابع طبیعی و کویر شناسی، دانشگاه یزد، ایران

رشته های ژئومورفولوژی و باستان شناسی دستاورد های بی شماری برای یکدیگر دارند و در واقع در مقیاس های زمانی و مکانی متمرکز، رویکردهای روش شناختی و به طور فزاینده ای در تمرکز مشترک بر تعاملات انسان و محیط، در هم تنیده شده اند. هر دو عمدتا علوم مبتنی بر عملیات میدانی هستند که بر رسوبات و خاک تاسیس متمرکز شده اند. هر دو وابستگی گسترده ای به پروکسیهای محیطی و ترکیبی از روش های آزمایشگاهی دارند و همچنین هر دو بایدساختار پیچیده ای از فرایندهای متعدد انسانی و طبیعی را در نظر بگیرند. ژئومورفولوژی با فرایندهای سطح زمین و شکل زمین سر و کار دارد در حالیکه باستان شناسی به آنچه بازمانده های تاریخی موجود در سیمای سرزمین می تواند درباره گذشته بشر به ما بگوید می پردازد. از آنجا که ژئومورفولوژی به عنوان یک رشتهاز طریق ترکیبی از جغرافیای فیزیکی و زمین شناسی سطحی به وجود آمده است، می تواند به مطالعات باستان شناسی از طریق تمرکز بر سیمای سرزمین و فرایندهای شکل گیری در طیف وسیعی از مقیاس های مکانی و زمانی، از ریز ریخت شناسی خاک گرفته تا اقلیم ها و از دقیقه به تا هزاره ها یاری برساند. ژئومورفولوژی و باستان شناسی تقریبا در هر قسمت از یک کاوش و بررسی سیمایسرزمین تلاقی می کنند زیرا هر دو علم می توانند اطلاعات مربوطه را در مورد محیط های گذشته، جایی که انسان ها در آن زندگی می کردند، ارائه دهند و به فرآیندها و توالی های ژئومورفیک کمک کنند. مقاله حاضر به بررسی ارتباط بین رشته های زمین باستان شناسی و ژئومورفولوژی می پردازد

زمین باستان شناسی، ژئومورفولوژی، خاک، دیرینه شناسی