مریم غفوریان - پژوهشگر پسادکتری و مدرس دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)،

ایران و هند به دلیل پیشینه مشابه فرهنگی - ادبی و تمدنی و همچنین زندگی جمعی مشترک ابتدایی تاریخ، مشترکات بسیاری با هم دارند که از طریق مطالعه تطبیقی داستانهای رمزی، اسطوره ای و سمبولیک، می توان به این مهم پی برد. فتح هند در قرن پنجم، به وسیله ایرانیان و ورود به این کشور و همچنین سیل مهاجرت نخبگان و شاعران پارسی گوی ایرانی از دوره مغول به این سرزمین، باعث شد تا علاوه بر زبان، تاریخ و فرهنگ، تعامل فکری و ادبی دوسویه بین ایران و هند بیشتر شود. شاعران جریان ساز قرن هفتم همچون عطار که استاد و پیشرو مولانا، اقبال لاهوری و دیگران بوده است نیز در اشعار و خلق برخی از حکایتهایش، از ادبیات داستانی شبه قاره بخصوص کلیله و دمنه الهام گرفته است. این اثرپذیری در داستانهای مولانا در مثنوی معنوی نمود بیشتری دارد. در این جستار سعی می کنیم، با ذکر مهم ترین نمونه های ادبیات تطبیقی در حوزه داستانی ایران و شبه قاره هند؛ از جمله کلیله و دمنه، منطق الطیر، داستان «پرندی»، اثر مستنصر تار، داستان نویس پاکستانی و ...، مصادیق تعامل فرهنگی و پیوند تاریخی - ادبی دو ملت را برشمریم.

فرهنگی - ادبی، فابل، عطار، کلیله و دمنه، ایران، شبه قاره، مثنوی