منصور غفاری ملاباشی - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات تطبیقی، دانشگاه محقق اردبیلی،

روح آدمی خاستگاه تمام اندیشه های ناب بشری است. مهمترین تفاوتی که میان یک انسان زنده و یک انسان مرده وجود دارد، سریان و جریان داشتن روح در کالبد یکی و فقدان روح در دیگری است؛ چرا که از لحاظ جسمانی هر دو دارای اقسامی مشابه هم می باشند. بنابراین آنچه موجودیت آدمی را رقم می بخشد و به او تحرک و جنبش میدهد، جاری بودن روح در چهارمیخ تن وی می باشد. روح انسان ارتباط مستقیمی با درد و رنج دارد، زیرا این روح انسان است که متحمل رنج هستی می شود. بسیاری از ما از وجود گوهر گرانبهایی به نام روح در خویشتن خویش بی خبریم و همواره در جهت پرورش بعد جسمانی خویش، روز را به شب می رسانیم و همواره اسیر روزمرگی هستیم و هدف نهایی از آفرینش با شکوه آدمی را که همانا عاشقانه زیستن و درک هستی است نادیده می انگاریم. هر روح به منزل شعاعی از تشعشعات روح کل جهان است. اخگری برون جهیده از یگانه کانون فروزان ابدی و شعر عاطفی ترین، انسانی ترین و عاشقانه ترین ابزار برای بیان آن چیزی است که روح آبشخور آن است و به عنوان تنها کشتزاری ست که محصول آن، وجود آدمی را سامان می بخشد. مولانا و بودلر را می توان سرشار از روح دانست و نگرش این دو شاعر بزرگ همیشه روحانی و ارزشمند بوده و احساسات بی نظیر آنها خبر از روحی به عمق دریا و وسعتی بی کران همچون سپهر نیلگون دارد. پژوهش حاضر بر آن است تا ابعاد روحانی کتاب مثنوی مولانا و گل های رنج بودلر را تا حد امکان بررسی کند و لایه های روح محور پنهان در این دو کتاب ارزشمند را بنمایاند.

روح، مولانا، بودلر، شعر، مثنوی، گل های رنج.