کمال الدین رحمانی - عضو هیات علمی گروه مدیریت،واحد تبریز،دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز،ایران
حسین علیزاده - دانشجوی دکترای گروه مدیریت صنعتی واحد تبریز،دانشگاه آزاد اسلامی ،تبریز،ایران

رشد اقتصادی یا ثروت مادی یک کشور، اساسا به تولید مقدار کالائی وابسته است که از ترکیب منابع طبیعی، زمینی، سرمایه و نیروی انسانی می توان تولید کرد. بنابراین تبدیل منابع طبیعی به منابع تولید شده در فراگردهای جدید توسعه اقتصادی نهفته است و تکنولوژی مغز تمام اینگونه فعالیت های تبدیلی است. این ابزار نه تنها عملیات تبدیل را میسر می سازد بلکه در اقتصاد جهانی, زیربنای بقا و رشد بنگاه های کسب و کار را فراهم می آورد. پیشرفت های اخیر تکنولوژیک موجب بروز تغییراتی در زمینه بهره وری و هزینه ها شده و ساختار جهانی و ملی در زمینه هایی همچون تولید، تجارت و اشتغال را دگرگون کرده است. براین اساس امروزه بنا به اعتقاد استراتژیست های دنیای کسب و کار، مهمترین ملاحظه استراتژیک در رقابت اقتصادی و صنعتی بین المللی سبقت گرفتن در زمینه مدیریت نوآوری و تکنولوژیکی است. افزایش مزیت رقابتی هر بنگاه اقتصادی مستلزم افزایش بهبود محتوای تکنولوژیکی بکار گرفته شده در عملیات تولیدی آن بنگاه است. این عمل از طریق افزایش پیچیدگی اجزاء تکنولوژی و همچنین سطح انباشت قابلیت های تکنولوژیک (یادگیری سازمانی) اتفاق می افتد. در این راستا تجزیه و تحلیل و سنجش موقعیت کنونی و تعیین نقاط ضعف و قوت سطح و توانایی تکنولوژی صنایع، نقطه آغازین هرگونه حرکت بهبود و توسعه تکنولوژی محسوب می شود. مقاله حاضر در نظر دارد سطح و توانایی تکنولوژی واحدهای صنعتی کشور از طریق ارائه نتایج یک کار پژوهشی جامع را مورد بررسی و ارزیابی قرار دهد و با شناساندن نقاط قوت و ضعف تکنولوژی صنایع، پیشنهاداتی به منظور بهبود و توسعه تکنولوژی صنایع ارائه دهد.  

تکنولوژی, سطح تکنولوژی, توانایی تکنولوژی, مدل های سنجش سطح و توانایی تکنولوژی, ضریب کمک تکنولوژی