ارزیابی دوره بازگشت زمین لرزه در سامانه گسلی آستارا بر پایه کاتالوگ های لرزه ای

سامانه گسلی آستارا با روند تقریبی شمالی- جنوبی در مرز خاوری کوه های تالش با دریای کاسپین قرار گرفته است و فعالیت لرزه ای احتمالی آن اثر سترگی بر گستره شمالی استان گیلان وارد خواهد کرد. این سامانه گسلی یکی از گسل های پی سنگی ایران است که نقش بسیار مهمی در کوه های تالش و فرونشست حوضه کاسپین جنوبی دارد. به نظر می رسد که این سامانه گسلی مسبب زمین لرزه های دستگاهی با بزرگای متوسط تا بالا شده است، که می توان به زمین لرزه ۱۶ آپریل ۱۹۱۳ با بزرگای ۱/۵، ۱۱ ژوئیه ۱۹۷۰ با بزرگای امواج حجمی ۲/۵ و ۴ نوامبر ۱۹۷۸ با بزرگای امواج سطحی ۶ اشاره کرد. در ارتباط با زمین لرزه های تاریخی این سامانه گسلی اطلاعات چندانی در دسترس نیست ولی می توان زمین لرزههای تاریخی در سال های ۱۷۰۹ و ۱۷۱۳ رشت را مرتبط با فعالیت این سامانه گسلی دانست. وجود زمین لرزه های منتسب به فعالیت لرزه ایی این سامانه از یک سو و نبود داده های لرزه ای مهم مانند دوره بازگشت زمین لرزه، نرخ فعالیت و نرخ لغزش از سوی دیگر، فعالیت لرزه ای آینده این گسل را با ابهام همراه ساخته است. هدف از این پژوهش ارزیابی دوره بازگشت زمین لرزه در سامانه گسلی آستارا است. به این منظور از دو رابطه مقدماتی گوتنبرگ- ریشتر و توزیع پایانی کیکو- سلوول استفاده شده است. نتایج حاصل از روش گوتنبرگ- ریشتر نشان دهنده رخداد لرزه ای با بزرگای امواج سطحی بیش از ۸ در سه بازه زمانی ۵۰۰، ۱۰۰۰ و ۲۰۰۰ سال است. این در حالی است که بزرگای لرزه ای حاصل از روش کیکو- سلوول برای بازهای زمانی بیان شده به ترتیب برابر با ۳/۷، ۷/۷ و ۹/۷ است.

Keywords:

سامانه گسلی آستارا , نرخ فعالیت , دوره بازگشت , پارینه لرزه شناسی , ارزیابی خطر لرزه ای