بدون هیچ تردیدی یکی از شاخص ترین و برجسته ترین عذاب های الهی که در قرآن کریم به آن اشاره شده است عذاب مسخ می باشد. امام رضا (ع) می فرماید: خداوند میمون را حرام کرده؛ چرا که مانند خوک مسخ شده است. خداوند آن را مایه ی پند و عبرت قرار داده است و نشانه ای برای مردم است که بدانند گروهی از انسان ها قبلا به صورت او مسخ شده اند. خداوند شباهتی از آدمی در میمون نهاده تا نشانه ای باشد که آن از آفریده های مورد خشم خداست. رسول خدا (ص) می فرماید: برحذر باشید که مانند مسخ شدگان، سرکشی و تعدی نکنید که آن ها تعدی کردند و با نادیده گرفتن مهلتی که خداوند متعال برای توبه در اختیار آن ها قرار داده بود، بیشتر شرارت کردند؛ پس خداوند در شب هنگام و درحالی که آن ها در غفلت بودند عذاب را بر آن ها نازل نمود. برحذر باشید که آنچه به واسطه ی تعدی و گناه بر آنان حلال شد (سخط و خشم خدا) بر شما نیز حلال شود. امام حسن عسکری (ع) می فرماید: افراد هم عصر با مسخ شدگان و کسانی که پس از آن ها آمدند، پس از مشاهده ی عذاب مسخ، از انجام اعمالی همانند اعمال آن ها امتناع ورزیدند؛ متقین کسانی هستند که از آن پند گرفته و از آنچه که خوارکننده است فاصله می گیرند و مردم را نصیحت می کنند و ایشان را از آنچه که مردود است برحذر می دارند. امیرالمومنین (ع) می فرماید: منظور از «مغضوب علیهم» در آیه ی شریفه ی «صراط الذین انعمت علیهم غیر المغضوب علیهم ولا الضالین» (حمد: ۷) کسانی هستند که نعمت خدا را به کفر تبدیل نمودند؛ پس خداوند بر آن ها خشم گرفت که به صورت میمون و خوک درآمدند. ما از خدا می خواهیم که چنانچه بر آن ها خشم گرفت، بر ما خشم نگیرد. امام سجاد (ع) می فرماید: خداوند متعال، آن ها را به دلیل سرپیچی از آنچه که از آن نهی شده بودند و اعراض و تکبرشان به بوزینگانی تبدیل کرد و از هر خیری دور نمود. امام صادق (ع) در تفسیر آیه ی شریفه ی «سنریهم آیاتنا فی الآفاق وفی انفسهم حتی یتبین لهم انه الحق اولم یکف بربک انه علی کل شیء شهید» (فصلت: ۵۳) می فرماید: خداوند در وجودشان مسخ شدن را به آن ها نشان می دهد و تنگ شدن عرصه ی هستی در جهان را به ایشان می نمایاند؛ در نتیجه آنان به قدرت خداوند در وجودشان و جهان هستی پی می برند و خروج قائم (عج) که حقیقتی از سوی پروردگار است را خواهند دید.