مهدی بهیاری - دانشجوی دکترا، گروه زمین شناسی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
محمد محجل - دانشیار، گروه زمین شناسی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
مهناز رضاییان - استادیار، گروه زمین شناسی، دانشگاه تحصیلات تکمیلی، زنجان، ایران
محسن موید - استاد، گروه زمین شناسی، دانشکده علوم طبیعی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

همتافت میشو در شمال باختر ایران برجستگی توپوگرافی شاخصی است که توسط گسل های شناخته شده ای همچون گسل شمال میشو و گسل جنوب میشو دربر گرفته شده و پی سنگ پرکامبرین دارای رخنمون وسیعی در این منطقه است. داده های ساختاری نشانگر این است که برافرازش کوه های میشو در ارتباط باگسل های پیرامون این گوه ساختاری است و گسل شمال میشو (NMF) و گسل جنوب میشو (SMF) به همراه گسل تسوج (TF) نقش چشمگیری در شکل گیری سیمای کنونی منطقه دارند. تلفیق داده های ساختاری با داده های دمازمان سنجی مشخص کرده که آغاز زمان برافرازش در بخش های مختلف این گوه ساختاری متفاوت است. نتایج تجزیه ۱۰ نمونه (Apatite Fission Track) AFT نشان می دهد که برش باختر میشو از اوائل پالئوسن ۷۲.۷±۱۰.۶ تا اواسط ائوسن ۵۰.۳±۳.۴ بیشترین نرخ برافرازش را داشته است ولی در مناطق مرکزی و خاوری، بیشترین نرخ برافرازش زمین ساختی از اواسط میوسن ۲۲.۵±۱.۶ است. این تاخیر در برافرازش در مناطق مختلف میشو سبب عدم تطابق توپوگرافی و همچنین برونزد غیر یکنواخت پی سنگ بلورین در منطقه شده است. بررسی مقاطع همگن شده توپوگرافی کمینه و بیشینه نیز نشان می دهد که نرخ برافرازش در باختر منطقه بیشتر است. این اختلاف زمانی در نرخ برافرازش را می توان در ارتباط با عملکرد گسل های منطقه و چرخش بلوک ها درون پهنه های گسلی تفسیر کرد.

دمازمان سنجی, میشو, تحلیل تاریخچه, گسل راندگی, آپاتیت Fission Track