محمدنادر شریفی - استادیار دانشگاه پیام نور بوشهر

حکمت حاصل خردمندی انسان هاست، جامعه یونان خاستگاه آغازین حکمت محسوب می شود وفیلسوفان ایرانی نیز خود را وام دار حکمت و فلسفه یونان میدانند .تعابیر و معناهای متفاوتی در بحث تعریف و تفسیر حکمت ارائه می شود ولی آنچه در عرفان و تصوف به عنوان حکمت تعریف می شود، شامل پرداختن به مباحثی همچون مواعظ و نکات پندآموز و یا باطن علم می باشد.دو شاعر بزرگ انوری شاعر ایرانی قرن ششم ومتنبی شاعر عرب قرن چهارم در شعر و شاعری به حکیم بودن در معنای اصطلاحی مورد قبول اهل عرفان وتصوف دارای نام وآوازه ای هستند هردو شاعر در بعد فضائل و رذائل اخلاقی مانند جود و کرم ، صدق و وفا، کرم وبزرگواری و بخشش و... اشعاری به یادگار گذاشته اند که باید اذغان کرد با اینکه هر دو شاعر ملازم سلاطین بوده اند اما متنبی شاعر ،بسیار موفق تر عمل کرده است و دلیل آن علاوه بر توانایی شعری در بکار گیری الفاظ منسجم و بکارگیری آرایه های ادبی نوع دیدگاه و منش انوری باشد ،انوری به دلیل قربانی کردن شعر خویش در راه رسیدن به هرخواسته ای عزت نفس خودرا پایین آورده و همین در جایگاه و پایگاه شاعری او به عنوان شاعری حکیم خدشه وارد کرده است و باعث تاثیری گذاری بیشتر شعر حکمی متنبی شده است.

شعر، حکمت، مواعظ اخلاقی، متنبی، انوری