محمد شکرایی - استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه پیام نور
آذر کمالی - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه پیام نور اهواز، مدیر مدرسه ابتدایی استان خوزستان، شهرستان گتوند

شعر هر دورهای به ناگزیر متاثر از زبان گفتار همان روزگار است. این تاثیر اگرچه به صورت یکنواختی در آفرینش های ادبی هم عصر تسری نمی-یابد، با دقیق شدن در کالبد شعر هر دوره ای، می توان نشانه هایی از برخورداری از زبان گفتار همان روزگار را در شعر کشف کرد. «شعرگفتار» به معنای جریانی شعری و شیوه ای از شاعری است که در آن وجوه هنری و شاعرانه با زبان عامیانه، خویشاوندی پیدا میکند؛ به تعبیری در آن زبان عادی یا گفتار از حرف دل ها و تصویرهای شاعرانه مدام می گذرد. این شعر از درون سنت شعر سپید و شعر سپید از درون سنت شعر نیمایی و شعر نیمایی از درون سنتهزار ساله ی شعر فارسی بیرون آمده است و به مرور زمان پله هایی را پشت سرگذاشته و توانسته خود را تثبیت کند. شعرگفتار بعدها توسط فروغ فرخزادشکل سازمان یافته تری یافت. در این مقاله تلاش بر این خواهد بود که به شیوه ای توصیفی و همراه با تحلیل، ابعاد و ویژگی های شعر گفتار را با تکیه بر شعر فروغ فرخزاد را بررسی کنیم و تاکنون پژوهشی چنین گسترده از این جنبه بررسی نشده است. هدف این نوشتار نشان دادن و تحلیل ویژگی های شعر فروغ فرخزاد به عنوان یکی از نمایندگان شعر گفتار است.

ادبیات معاصر، شعر گفتار، زبان محاوره، فروغ فرخزاد