تاثیر و تاثرات متون عرفانی پارسی در مواجهه با ادب عذری عرب
عنوان مقاله: تاثیر و تاثرات متون عرفانی پارسی در مواجهه با ادب عذری عرب
شناسه ملی مقاله: JR_CLASS-7-2_003
منتشر شده در در سال 1395
شناسه ملی مقاله: JR_CLASS-7-2_003
منتشر شده در در سال 1395
مشخصات نویسندگان مقاله:
محمد امیر جلالی - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه علامه طباطبایی
داود اسپرهم - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه علامه طباطبایی
خلاصه مقاله:
محمد امیر جلالی - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه علامه طباطبایی
داود اسپرهم - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه علامه طباطبایی
مقاله حاضر به نحوه حضور سرودههای شاعران ادب عذری در برجستهترین متون عرفانی ایرانی تا پایان قرن هفتم هجری میپردازد. جدولهای پایانی مقاله دربردارنده سرودههایی از شاعران عذری است که نگارندگان آنها را در متون عرفانی یافته و در بیشینه موارد برای نخستینبار نام سرایندگان آنها را تعیین کرده، و گاهی نیز به تصحیح آنها پرداختهاند. نگارندگان برآنند که ایرانیان در حفظ، حیات و حرکت ادب عذری، سهمی بیش از خود اعراب داشتهاند: اشعار پراکنده شعرای عذری در الاغانی ابوالفرج اصفهانی گردآوری و حفظ شد؛ موضوعات آن در الزهره ابنداوود اصفهانی، تئوریزه شد؛ اشعار آن به دست ابونصرسراج طوسی و مستملی بخاری به متون مدرسی صوفیه راه یافت؛ در صافی ذهن و ضمیر عرفای خراسان همچون ابوسعید و شبلی (که اصالتی خراسانی داشت) به لطیفترین معانی عارفانه «تاویل» شد؛ روایات پراکنده آن به دست نظامی نظم یافت؛ به دست عرفایی همچون احمد غزالی، عطار و مولانا «تمثیل»های فراوانی از آن ساخته و شخصیتهای آن به «نماد» تبدیل شد؛ و در نهایت، مضامین آن در غزل شعرایی بزرگ همچون سعدی به زیباترین شکل کمالیافت. باری، لیلی در نهایت در ذهن عرفای ایران چنان جایگاهی یافت که نماد خداوند شد. مقاله حاضر به نحوه حضور سرودههای شاعران ادب عذری در برجستهترین متون عرفانی ایرانی تا پایان قرن هفتم هجری میپردازد. جدولهای پایانی مقاله دربردارنده سرودههایی از شاعران عذری است که نگارندگان آنها را در متون عرفانی یافته و در بیشینه موارد برای نخستینبار نام سرایندگان آنها را تعیین کرده، و گاهی نیز به تصحیح آنها پرداختهاند. نگارندگان برآنند که ایرانیان در حفظ، حیات و حرکت ادب عذری، سهمی بیش از خود اعراب داشتهاند: اشعار پراکنده شعرای عذری در الاغانی ابوالفرج اصفهانی گردآوری و حفظ شد؛ موضوعات آن در الزهره ابنداوود اصفهانی، تئوریزه شد؛ اشعار آن به دست ابونصرسراج طوسی و مستملی بخاری به متون مدرسی صوفیه راه یافت؛ در صافی ذهن و ضمیر عرفای خراسان همچون ابوسعید و شبلی (که اصالتی خراسانی داشت) به لطیفترین معانی عارفانه «تاویل» شد؛ روایات پراکنده آن به دست نظامی نظم یافت؛ به دست عرفایی همچون احمد غزالی، عطار و مولانا «تمثیل»های فراوانی از آن ساخته و شخصیتهای آن به «نماد» تبدیل شد؛ و در نهایت، مضامین آن در غزل شعرایی بزرگ همچون سعدی به زیباترین شکل کمالیافت. باری، لیلی در نهایت در ذهن عرفای ایران چنان جایگاهی یافت که نماد خداوند شد.
کلمات کلیدی: حب عذری, تاویل, تصرفات هنری, عرفان ایرانی, لیلی و مجنون
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1386402/