مریم ترکاشوند - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه رازی کرمانشاه
محمد ایرانی - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه رازی کرمانشاه

حافظ به دلیل انتقاد از اوضاع نابسامان زمانه، از شاعران مخالف خوانی محسوب می شود که با بهره گیری از امکانات زبانی، به دفاع از هنجارهای اخلاقی و اجتماعی پرداخته است. هدف این مقاله، بررسی و تحلیل نقش دستوری «منادا» در مخالف‎خوانیهای اجتماعی حافظ است که با استفاده از شیوه توصیفی تحلیلی انجام گرفته است. نتیجه این تحقیق نشان می دهد که حافظ مهمترین شگرد خود را در استفاده از منادا با ایجاد دو گروه: مناداهای محبوب و مناداهای منفور به کار بسته است؛ او ابتدا با استفاده از منادا موجب جلب توجه مخاطب می‎شود و سپس به کمک جملههای دارای نقش ترغیبی (امری، خبری، پرسشی، التزامی، شرطی و بازدارنده) که پس از منادا قرار می‎گیرند، به انتقال پیام و انگیزش مخاطب میپردازد؛ با توجه به اینکه جملات پس از منادا معمولا حامل پیام مهمی از سوی گوینده هستند، حافظ نقش ترغیبی زبان را در این گونه از جملات که بیشتر دارای درون مایه های سیاسی- اجتماعی هستند، در خدمت مبارزه بی‎امان با ریا و ریاکاران قرار داده است.

حافظ, مخالف خوانی, منادا, تمهیدات نحوی