حامد وارث - استادیار، گروه MBA، دانشکده مدیریت، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
فریبرز قنبری کیوی - کارشناس ارشد، گروه MBA، دانشکده مدیریت، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
محمدجواد بناءزاده - کارشناس ارشد، گروه MBA، دانشکده مدیریت، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

هدف: این پژوهش با هدف سنجش آثار متقابل تبادل اطلاعات، سرمایه های رابطه ای (شامل اعتماد دوجانبه و تعهدهای متقابل) و عدم قطعیت محیطی، بر عملکرد سرمایه گذاری های مشترک یا ائتلاف های استراتژیک اجرا شده است. روش: جامعه پژوهش، شرکت های پیمانکاری ایرانی فعال در صنعت ساخت وساز و دارنده گواهی نامه صلاحیت طرح، تدارک و ساخت در رسته نفت، گاز و پتروشیمی در نظر گرفته شده است. داده های این پژوهش از طریق توزیع پرسش نامه‎ جمع آوری شده و با روش معادلات ساختاری و به کمک نرم افزار Smart PLS تحلیل شدند. یافته ها: بر اساس یافته ها، تبادل اطلاعات هم به طور مستقیم و هم از طریق اعتماد دوجانبه و تعهدهای متقابل، بر عملکرد مشارکت ها تاثیر مثبت معناداری می گذارد. از سوی دیگر، مشخص شد که عدم قطعیت محیطی، هیچ گونه نقش تعدیل کننده منفی یا مثبتی روی اثر تبادل اطلاعات بر اعتماد دوجانبه و تعهدهای متقابل ندارد؛ اما روی تاثیر اعتماد دوجانبه و تعهدهای متقابل بر عملکرد مشارکت اثر مثبت می گذارد. به علاوه، عدم قطعیت محیطی، روی اثر تبادل اطلاعات بر عملکرد مشارکت، تاثیر منفی دارد. نتیجه گیری: در مشارکت ها، عملکرد خوب نتیجه بهبود و تحول‎ سرمایه رابطه ای میان شرکای ائتلاف است. مدیران باید از این موضوع آگاه باشند که تبادل دوجانبه اطلاعات، آغازگر چرخه بهبود روابط یا به تعبیر دیگر، همان سرمایه رابطه ای است؛ زیرا تبادل اطلاعات به آغاز و ایجاد روابط و در نتیجه، اعتماد دوجانبه و تعهدهای متقابل کمک می کند. این گفته بر این موضوع دلالت دارد که شرکا در مشارکت، به تبادل اطلاعات فعال نیاز دارند و باید در این زمینه بکوشند تا بتوانند روابط را در ابتدا و در مراحل مختلف ارتقا دهند.

عملکرد سرمایه گذاری مشترک, سرمایه رابطه ای, ناپایداری محیطی, اعتماد دوجانبه, تبادل اطلاعات