محمد نقی زاده - عضو هیات علمی دانشکده هنر و معماری، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد

علی رغم آ نکه د ر بسیاری موارد پایه گذاران آرا ی جدید با بیان مختصّات نظریات خویش و همچنین پیشنهاد کردن راههای تجلّی آنها، سعی در القاء وجود الگویی واحد (که متضمّن گسترش آراء و جها نبینی آنها نیز باشد) را دارند، با توجّه به اختلافات و تفاو ت هایی که بین اصول و ارز ش ها، دین ، فرهنگ ، هنر و شرایط محیطی و اقلیمی و مختصّات جغرافیایی و امکانات فنی و اقتصادی و به طور خلاصه بین جها ن بینی و روش زیست ملل و جوامع و حتی خرده فرهنگها و مجتم عهای زیستی مختلف وجود دارد، هر ملّت و جامعه ای بایستی بتواند تعریفی ملّی و بومی از عناوین آراء جدید و شیوه های نو در دست داشته باشد . وجود این تعاریف عاملی در جهت استقلال ، هویت و خودکفایی و اعتماد به نفس جامعه شده و پویایی و تکامل فرهنگی آنها را تقویت نموده و حتّی (در صورت ارائۀ کارنامۀ مناسب ) عامل بسط و گسترش جها نبینی، فرهنگ جامعه و شکوفایی علم و اقتصاد خواهد شد. مقالۀ حاضر پس از ذکر مقدم های، موضوعات مورد نظرش را تحت عناوین “مقدّمه”، “سابقۀ تاریخی”، “عوامل فرهنگی”، “مبانی فعّالیتهای انسان در زمین ” و نهایتاً “نتیجه گیری” مورد بحث قرار خواهد داد . علّت اصلی این توجّه نیز به این دلیل بوده است که غفلت از جنب ههای معنوی و فرهنگی حیات انسان، در بسیاری از موارد و حتّی در زمینه های مادّی و فنّی مشکلاتی را برای انسان به موضوعات مادّی را به وقتی دیگر موکول مینماید.

پسماند، فرهنگ، فرهنگ ایرانی، روش زیست، توسعۀ پایدار، مدیریت، آموزش