سپیده پارسا - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده عمران، دانشگاه علم و صنعت ایران
مجید حسین زاده - استادیار، دانشکده عمران، دانشگاه علم و صنعت ایران

فناوری غشا حدود نیمی از کل فرایندهای جهان برای تولید آب آشامیدنی را شامل می شود و به دلیل سادگی اجرا، عدم نیاز به افزودن مواد شیمیایی، مقرون به صرفه بودن، سادگی افزایش مقیاس و ظرفیت حذف زیاد، از روش های موثر تصفیه آب و فاضلاب به شمار می رود. غشاها را می توان با توجه به جنس ساختار تشکیل دهنده به چهار دسته پلیمری، سرامیکی، فلزی و مایع تقسیم کرد. از میان این چهار گروه، غشاهای پلیمری به دلیل وجود ساختارهای شیمیایی متفاوت، خواص فیزیکی بهینه و قیمت کم کاربردهای فراوانی دارند. موانعی مانند گرفتگی غشا، کاهش پایداری مکانیکی، آب گریزی و پایداری شیمیایی پایین مانع از کاربرد غشای پلیمری در مقیاس بزرگ شده است. فناوری نانو انقلاب بزرگی را در صنعت تصفیه آب و فاضلاب به وجود آورده است. افزودن افزودنی هایی در مقیاس نانو در ماتریس پلیمر منجر به تشکیل غشای نانوکامپوزیت پلیمری می شود و ویژگی های منحصر به فردی به آن ها می بخشد. غشاهای نانوکامپوزیت پلیمری به دلیل انعطاف پذیری فوق العاده، نیاز کمتر به فضای نصب، پایداری مکانیکی و شیمیایی، نفوذ پذیری، انتخاب پذیری نسبت به گونه های شیمیایی به یک انتخاب ایده آل برای تصفیه آب و فاضلاب تبدیل شده اند. همچنین یک فناوری سازگار با محیط زیست، کم هزینه و کم مصرف است و علاوه بر این، می توان به طور قابل ملاحظه ای با سایر فرایندها ترکیب کرد. در این پژوهش، پیشرفت های اخیر در زمینه استفاده از کامپوزیت های پلیمری در فرایند تصفیه آب و فاضلاب مورد بررسی قرار گرفته است.

غشای نانوکامپوزیت، غشای پلیمری، تصفیه آب، نانومواد