حسین حاجی سیدجوادی - کارشناس ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی قزوین، دانشکده معماری و شهرسازی، قزوین
حامد آقازاده - کارشناسی ارشد شهرسازی، گرایش برنامه ریزی منطقه ای دانشگاه آزاد اسلامی قزوین

انسان همواره در طول تاریخ سعی می نماید به منظور ایجاد سرپناهی امن برای سکونت، آن را با محیط پیرامون خود هماهنگ سازد تا بتواند شرایط مناسبی برای ادامه حیات خویش ایجاد کند و در حقیقت شرایط جغرافیایی، اقلیمی نیز در شکل گیری این فضای زیست، دخالت مستقیمی دارد. جوامع امروزی به ویژه کشورهای در حال توسعه از جمله ایران وارد عصر جدیدی شدند که چالش های متعددی روبروی برنامه ریزان و طرح ریزان شهری قرار داده است. همین مساله در دنیای معاصر در ابتدا سبب بی توجهی به محیط زیست، آلودگی های دیگر زندگی شهری از جمله آلودگی آب، خاک و هوا و هدر رفتن انرژی مصرفی و ... در جوامع بشری شده است، اما در سال های اخیر، شهرسازان و برنامه ریزان منطقه ای نیز به فکر پیدا کردن زمینه های ممکن پایداری و توسعه پایدار با تاکید بر مقوله های انرژی و محیط زیست در مقیاس کوچک تر و اجرایی تر شهرها و مناطق افتادند. برای همین منظور در این مقاله به بررسی الگوهای معماری پایدار متناسب با بهینه سازی مصرف انرژی براساس اقلیم و شرایط زیست در ایران پرداختیم و با واشکافی معماری سنتی ایران و معماری مدرن ایران در اقلیم های چهارگانه این سرزمین به طور مجزا به تحلیلی از پایداری در این گونه بافت های شهری با تاکید بر مولفه های انرژی رسیدیم . امید است در فرایند توسعه شهری این مفاهیم در راستای همسویی با الگوهای ساخت و ساز شهری و اقلیم به کار گرفته شود.

معماری سنتی ، پایداری ، اقلیم ،انرژی، ایران