نعمت الله موسی پور

روش های پیش بینی نیروی انسانی به «ذهنی» و «عینی» تقسیم شده اند و شواهد حاکی از آن است که روش های عینی از قابلیت اعتماد بیش تر برخوردارند. برای پیش بینی اعضای هیات علمی موردنیاز در دانشگاه های فعال، در قالب روش های عینی می توان به دو طریق عمل کرد: ۱) شیوه مبتنی بر نسبت استاد به دانشجو، ۲) شیوه مبتنی بر ساعات خدمت موظف. به نظر می رسد شیوه مبتنی بر ساعات خدمت موظف از سویی بیش تر متغیرهای اثرگذار بر تقریب برآورد را در نظر می گیرد و از سوی دیگر با داده هایی قابل انجام است که همه آن ها جزء داده های در دسترس محسوب و به طور معمول در دانشگاه ها تهیه می شوند. بر این اساس، چارچوبی سهل و عملی برای برآورد اعضای هیات علمی موردنیاز دانشگاه ها ارائه می کند که قابلیت به کارگیری در سطوح دیگر را نیز دارد؛ یعنی می توان آن را در سطح دانشکده، گروه آموزشی و رشته تحصیلی به کار گرفت و به پیش بینی عضو هیات علمی موردنیاز اقدام کرد.

عضو هیات علمی, دانشگاه, روش های پیش بینی, آموزش عالی