بررسی توزیع فضایی مکانی کاربری فضای سبز از دیدگاه برنامه ریزی شهری

اهمیت و نقش سازنده و بی دلیل فضای سبز در محیط های شهری به ویژه در دوره معاصر، روشن تر شده است. متاسفانه رشد سریع و بی رویه شهرنشینی در ۵۰ سال گذشته در ایران، براساس برنامه ریزی پیش بینی شده و متناسب با زیرساختها نبوده است. از طرف دیگر اکثر شهرها در زمینه های مستعد کشاورزی پایه گذاری شده اند. با گسترش شهرها اولین لطمه را فضای سبز و درختان دیده اند. این روند را غلبه تفکر سودجویی بر آینده نگری شدیدتر کرده است. کاربریهای عمومی در بسیاری از شهرها به دلایلی چون تراکم بالای جمعیت ، عدم انتظار در استقرار و مکان گزینی و عدم توجه به شعاع دسترسی و آستانه های جمعیتی قادر به ارائه خدمات مطلوب به شهروندان نمی باشند . این موضوع درشهرهای بزرگ و به ویژه برای کاربریهایی نظیر فضای سبز از نمود بیشتری برخوردار است و در خدمات رسانی شهری تنها افزایش تعداد مراکز خدماتی دلیل برخدمات رسانی مناسب نبوده بلکه حائز اهمیت است ، توزیع بهینه این مراکز می باشد. برهمین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی توزیع فضایی– مکانی کاربری فضای سبز از دیدگاه برنامه برنامه ریزی شهری با روش توصیفی می باشد. نتیجه پژوهش نشان می دهد شهرداری می تواند با خدمات خوبی که ارائه می دهند، بخش های مختلف سلامت، آموزش، صنعت کارآفرینی، اشتغال و بازار را پر رونق و تقویت نمایند. و می توان گفت نقش و جایگاه فضای سبز در ارتقاء کیفی محیط شهری بر همگان آشکار بوده و نیازی به ذکر فواید و اثرات فضای سبز نیست. پار ها و فضاهای سبز در حقیقت برای شهر به منزله ریه برای انسان است. رشد صنعت و افزایش جمعیت در شهرها، به ساخت وسازهای سوداگرانه منجر شده است که در ساختمان ها به موضوعات بهداشتی، تامین نور کافی و هوای سالم و فضاهای گذران اوقات فراغت توجه کافی نمی­کنند. از سوی دیگر، ضرورت ایجاد کاربری های جدید شهری، برای پاسخگویی به نیازهای روزافزون شهرنشینان به تدریج باعث کاهش سهم فضای سبز شهری شده، که پیامد محدود شدن دسترسی انسان شهرنشین به طبیعت است.

Keywords:

فضای سبز , کارآفرینی , اشتغال , ارتقاء کیفیت زندگی شهری