نقش آموزش زنان در توسعه پایدار انسانی

امروزه کیفیت زندگی بشر دچار ناپایداری است، به همین دلیل لازم است به ارزیابی کیفی محیط زندگی انسانها پرداخته و عوامل ناپایداری را شناسایی کنیم. این کار نیازمند شناخت متغیرهای موثر برمحیط، دستیابی به روشی برای ارزیابی و داشتن معیاری برای فرابینی و کنترل پاسخ هایی است که جامعه در ترمیم ناپایداری ها اعمال می دارد. شاخص­ های زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به عنوان ابزاری اساسی برای پیگیری و تعریف عملیات و استراتژی هایی که به یک توسعه پایدار و تجزیه و تحلیل و سود و هزینه ناشی از توسعه منجر می گردد، ظهور کرده اند که با توجه به این شاخص ها مانند «سواد، درآمد، فقرزدایی، بهداشت، سلامت، بهره مندی از آب وهوای سالم، اوقات فراغت، مشارکت­ های زنان در فعالیت­ های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و زیست محیطی و...» می توان پایداری و ناپایداری جامعه را ارزیابی کرد و قدر مسلم برای رسیدن به پایداری، کلیه شاخص های پایداری باید همراه و همگام با هم مورد توجه قرارگیرد. در جریان توسعه نباید عده ای از نظر اقتصادی رشد کرده و گروهی بواسطه آن در فقر بمانند. همچنین از نظر اجتماعی و سیاسی، نقش همبستگی، هماهنگی در عمل و مشارکت بین بخش ها و افراد (زنان) را ایفا کند و موجب تخریب اکوسیستم نشود و از نظر تکنولوژی نیز بهره وری را افزایش دهد. تا زمانی که به زنان کشورهای مختلف به عنوان نیمی از نیروهای انسانی در روند توسعه توجه کافی نشود تحقق توسعه پایدار آرزویی محال به نظرمی رسد. با آموزش و بالابردن سطح سواد زنان و افزایش مشارکتهای آنان در مسائل اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و زیست محیطی و... میتوان رشد و توسعه انسانی را بالا برد. برای اینکه زنان بتوانند در شان و مقام و منزلت خودشان ظاهر شوند، این امر در درجه اول نیازمند تغییرات اساسی در روند آموزش و فرهنگ زنان در جوامع مختلف است که در ادامه وضعیت فرهنگی و آموزشی زنان در راستای تحقق توسعه پایدار موردبررسی قرارمی گیرد. بنابراین در این مقاله سعی شده است تا ضمن اشاره به نقش موثر آموزش زنان در توسعه پایدار انسانی و شناسایی موانع و محدودیت های حضور موثر زنان در جنبه های مختلف توسعه انسانی، راهکارها و پیشنهادهایی جهت ارتقای وضعیت زنان جامعه ارائه گردد.

Keywords:

توسعه پایدار انسانی (development sustainable human) , زنان (Women) , آموزش زنان (Women education)