مهناز محسنی
جعفر هوشیاری

یکی از ابزارهای اصلاح و تربیت، اعمال انواع تنبیه، به ویژه تنبیه بدنی فرزندان است. تعلیم و تربیت کودک، به دلیل تاثیرپذیری و انعطاف پذیری شخصیت او، اهمیت بسزایی داشته و در تمام جوامع ، فرهنگ ها و مذاهب، توصیه شده است. پژوهش حاضر، با هدف بررسی دیدگاه روان شناسی و فقه مذاهب اسلامی، با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده و برای گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان داد که روان شناسان، تنبیه بدنی را به دلیل عدم کارایی و پیامدهای منفی آن جایز ندانسته، اما انواع دیگر تنبیه را با شرایط خاص، از روش های تربیتی می­دانند. این دیدگاه به طور مطلق قابل پذیرش نیست. جمع بین روایات اسلامی در این زمینه، جواز تنبیه بدنی خفیف با شرایط خاص است. از نظر فقه امامیه و مذاهب اهل سنت، تنبیه بدنی در موارد و سن خاص و با برخی شرایط، جایز و ضروری است، اما این نکته مورد تاکید اسلام و روان شناسی است که رفتار گرم، محبت آمیز و مسئولانه والدین، نیاز به تنبیه بدنی را کاهش می دهد.

تنبیه, فرزند, روان شناسی, فقه مذاهب اسلامی