بررسی رابطه آموزش های مثبت نگری بر کیفیت زندگی و خودکار آمدی دانش آموزان

پژوهش حاضر به منظور بررسی رابطه آموزش های مثبت نگری بر کیفیت زندگی و خودکار آمدی دانش آموزان ابتدایی شهرستان چابهار انجام پذیرفت. روش پژوهش بصورت توصیفی و از نوع نیمه تجربی بود. جامعه آماری ۴۰ نفر از دانش آموزان مقطع ابتدایی شهرستان چابهار می باشند که بصورت نمونه گیری تصادفی انتخاب و در چند جلسه آموزش در دو ماه مورد آموزش مهارت های مثبت نگری قرار گرفتند. و به منظور گردآوری داده ها در این پژوهش از دو پرسشنامه خودکارآمدی دانش آموزان، پرسشنامه کیفیت زندگی استفاده گردید که پایایی آنان به روش آلفای کرونباخ به ترتیب ، ۰/۸۷ و ۰/۷۸ محاسبه شد. براساس نتایج تحلیل، فرضیه اول پژوهش نشان داد که اجرای برنامه آموزشی مهارت های مثبت نگری و خوش بینی با رویکرد شناختی - رفتاری نتوانسته است موجب افزایش سطح کیفیت زندگی دانش آموزان شرکت کننده در این برنامه شود و بر توانایی آزمودنی ها در انجام کارهای روزمره، احساس رضایت در انجام وظایف ، احساس مفید بودن ، قدرت یادگیری و لذت بردن از فعالیت های روزمره زندگی تاثیر گذاری لازم را داشته باشد همچنین در بررسی فرضیه دوم، آشکار شد که اجرای برنامه آموزش مهارت های مثبت نگری و خوش بینی با رویکرد شناختی - رفتاری موجب خودکارآمدی دانش آموزان آزمودنی می شود.

Keywords:

آموزش های مثبت نگری , کیفیت زندگی , خودکارآمدی , مقطع ابتدایی