روشنک عابدی - کارشناسی ارشد معماری

ایجاد یک مکان که انسانها در آن حس صمیمیت و آرامش کنند و خود را جزیی از محیط و وابسته به آن به حساب بیاورند , از دغدغه های معماران معاصر است.لذا پرداختن به آن با توجه به پدیده آشفتگی و بی نظمی که در شهرهای بزرگ کشور با آن مواجه هستیم امری ضروری است. معماری ظرف زندگی است و هرچه سیمای شهر آشفته تر نشان دهنده آشفتگی درونی شهروندانی است که در آن به سر میبرند .در این میان ساماندهی نما و جداره های شهری با توجه به هویت ایرانی و اسلامی مورد توجه بسیاری از معماران قرار گرفته است.با توجه به اینکه معماری ایرانی سالهاست مورد هجوم عناصر معماری غرب بوده و هنوز بستر فرهنگی محیط آمادگی لازم را برای پذیرش آن ندارد دچار تقلید صرف شده است و سبب مخدوش شدن چهره شهر و عدم احساس هویتمندی در مردم گشته است.راهکارهایی در این زمینه ارائه شده است اما به دلیل ضعف درنظارت و نبود پشتوانه اجرایی قدرتمند به کندی در حال پیشروی است. روش گردآوری اطلاعات در این مقاله کتابخانه ای است و با مقایسه چند نمونه از قوانین پیاده سازی نما در داخل کشور و جهان نکات قوت و ضعف بررسی و در نهایت به پیشنهاداتی در جهت بهبود ساماندهی نما در کلان شهر تهران میپردازد.

هویت ,کالبد شهر,جداره های شهری