سید حسین نشاط صفوی - دانشگاه بین المللی امام خمینی
سید رحمان اقبالی - گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه بین المللی امام خمینی، قزوین، ایران

بادگیر یکی از عناصر مهم معماری سنتی ایران است که به عنوان راهکاری غیر فعال به بهبود تهویه طبیعی در ساختمان کمک می­کند. در این راستا به نظر می­رسد استفاده از جرم حرارتی به ویژه روش گرمای نهان برای ذخیره انرژی با استفاده از مواد تغییر فاز دهنده (PCM) می­تواند به بهبود عملکرد بادگیر کمک کند. پژوهش حاضر نیز با هدف بررسی تاثیر استفاده از مواد تغییر فازدهنده (PCM) در دیواره بادگیر بر بهبود دمای هوا ساختمان انجام شده است. در راستای اهداف تحقیق نیز از روش شبیه­سازی رایانه­ای با کمک نرم­افزار انرژی پلاس و همچنین اندازه­گیری­های میدانیExperimental data)) استفاده شده است. در نهایت نتایج نشان می­دهد: دامنه نوسانات دمایی هوای داخل ساختمان با استفاده از مواد تغییر فازدهنده­ با دماهای ذوب مختلف (۲۱, ۲۴, ۲۸, ۳۰, ۳۲) درجه سانتی­گراد نسبت به حالت پایه (without PCM) کاهش یافته و به محدوده آسایش حرارتی ساکنین نزدیک­تر شده و میانگین نوسانات دمای هوا در ماه­های گرم از ۲۸ به ۲۳ درجه سانتیگراد کاهش یافته است. با مقایسه تاثیر استفاده از مواد تغییر فازدهنده با نقاط ذوب مختلف، PCM با نقطه ذوب  ۲۸درجه سانتی تاثیر گذاری بیشتری بر کاهش دمای ساختمان داشته است. استفاده از مواد تغییر فازدهنده با نقطه ذوب مناسب سبب افزایش ساعات تهویه طبیعی در ساختمان می­شود. به گونه­ای که مصرف انرژی الکتریکی نیز حدود ۵ درصد کاهش یافته است.

مواد تغییر فاز دهنده (PCM), بادگیر, تهویه طبیعی, مصرف انرژی, آسایش حرارتی