زهره یوسف زاده - گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
علی نوری کرمانی - گروه جغرافیا وبرنامه ریزی شهری، واحدتهران مرکزی، دانشگاه آزاداسلامی، تهران ، ایران
حسین حاتمی نژاد - گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران.تهران.ایران.
محمد مهدی حسین زاده - گروه جغرافیای طبیعی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

مفهوم کیفیت زندگی شهری در فرایند توسعه شهرها حلقهای مفقوده در همه وجوه زندگی شهری است. یکی از راه حل های تصمیم گیران و مدیران شهری جهت توسعه و ارتقاء کیفیت زندگی شهروندان در هر منطقه، بکارگیری رویکرد بازآفرینی شهری است. منطقه ۱۵ با شش ناحیه درمحدوده قانونی شهر و یک ناحیه در حریم استحفاظی بعنوان محدوده مطالعاتی این پژوهش جهت بررسی میزان سطح کیفیت زندگی ساکنان از جنبه های(اجتماعی فرهنگی،اقتصادی، کالبدی زیست محیطی،مدیریتی)انتخاب شده است.جمع آوری داده ها از روش پرسشنامه ای، تهیه نقشه ها در محیط Gis و انجام تحلیل آماری داده ها از طریق نرم افزار (Spss و Pls )صورت گرفته است. جامعه آماری پژوهش شهروندان منطقه مطالعاتی میباشد. حجم نمونه با استفاده از مدل کوکران تعداد ۳۸۴ پرسشنامه تکمیل وداده ها از روش های تحلیل مسیر، تحلیل عاملی، تی، تک نمونه ای، وهمبستگی کانونی مورد آزمون قرارگرفتند. طبق یافته های تحقیق بیشترین تاثیراز شاخصهای بازآفرینی، بعد کالبدی با میانگین شاخص ۱۱/۳ و در شاخص های کیفیت زندگی نیز بعد کالبدی با میانگین شاخص ۹۰/۲ می باشد. در تحلیل تاثیرات مولفه های بازآفرینی بر مولفه های کیفیت زندگی بیشترین تاثیر در بازآفرینی با بعدکالبدی مولفه ها ی" دسترسی به خدمات" با ۴۴/۰ = β ، و"ساختمانها" با ۲۵/۰ = β و "شبکه اتصالات جاده ای و دسترسی بزرگراه شهری" با ۱۷/۰ = β ، به ترتیب رتبه اول تا سوم بوده است. لذا فقط دربخش کالبدی منطقه یکسری اقدامات توسعه انجام گرفته است ولی منجر به بهبود وارتقاء سطح کیفیت زندگی شهروندان در حد مطلوب نگردیده و همین موجبات نارضایتی ساکنان را بوجود آورده است.

بازآفرینی, فضاهای شهری, کیفیت زندگی, منطقه پانزده, تهران