سید مرتضی طباطبایی - دانشجوی دکتری جغرافیای سیاسی، واحد یادگار امام خمینی(ره)- شهر ری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
علی اصغر اسماعیل پورروشن - استادیار جغرافیای سیاسی، واحد یادگار امام خمینی(ره)- شهر ری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
تهمینه دانیالی - گروه جغرافیا- دانشکده علوم انسانی- دانشگاه ازاد اسلامی واحد یادگار امام شهرری- تهران- ایران -عضو هییت علمی تمام وقت و رییس مرکز تحقیقات
حیدر لطفی - دانشیار جغرافیای سیاسی و گردشگری، واحد گرمسار، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

سازمان همکاری شانگهای از جمله سازمان هایی است که در زمینه منطقه گرایی و در حوضه اقتصادی پیشرفت های قابل ملاحظه ای داشته است و از این رو همکاری هایی که ایران به خصوص از لحاظ اقتصادی با کشورهای عضو اصلی این سازمان مانند روسیه و چین دارد، می تواند راهی برای کاهش فشارهای اقتصادی و بهبود وضعیت اقتصادی ایران تلقی گردد. سوال اصلی مقاله این است که با توجه به روند فعلی، دورنمای همگرایی ایران و کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای به ویژه چین چگونه خواهد بود؟ روش پژوهش حاضر توصیفی-پیمایشی است. داده های مورد نیاز از طریق منابع کتابخانه ای و میدانی(با استفاده از پرسشنامه) جمع آوری شده اند و برای تحلیل داده ها از آزمون های دو جمله ای و آزمون میانگین در نرم افزار SPSS استفاده شده است. نتایج مقاله نشان می دهد که تحریم های پسابرجام سبب ارتقاء زمینه های همگرایی میان ایران و کشورهای عضو سازمان شانگهای ارتقاء شده و ارتقاء روابط در دور زدن تحریم های پسابرجام خصوصا در صنایع گردشگری، داروسازی و معدن تاثیرگذار خواهد بود و در عین حال بی اعتمادی جمهوری اسلامی ایران نسبت به غرب، روابط نامطلوب گذشته و وجود منافع استراتژیک میان ایران و اعضای اصلی شانگهای از جمله مهم ترین دلایل گرایش جمهوری اسلامی ایران به کشورهای عضو سازمان شانگهای است.

منطقه گرایی, همگرایی, سازمان همکاری های شانگهای