علی عزیزیان - استادیار تاریخ دانشگاه فرهنگیان لرستان،

ما دو نوع نگرش به تاریخ داریم ، یکی تاریخ نگاری که در ایران سابقه طولانی دارد و دیگری تاریخ پژوهی است که سابقه چندانی ندارد . تاریخ نگار فقط در مرحله گردآوری اطلاعات متوقف می شود ولی تاریخ پژوه در خصوص گذشته مطالعه می کند ، از مشهودات و مسموعات و مکتوبات استفاده می کند و وقایع تاریخی را از میان هزاران وقایع گزینش می کند ، وقایع را توصیف و تحلیل و تفسیر می کند و سپس دست به نگارش تاریخ می زند . نوشتار حاضر در پی بررسی این پرسش بود که آیا در نگارش تاریخ باید به توصیف وقایع پرداخت یا این که از تحلیل و تبیین و علت جویی هم استفاده کرد ؟ دستاورد حاصل از پژوهش با روش توصیفی و تحلیلی ، دستیابی به این مهم بود که تاریخ نگاری نقلی و توصیفی که توسط تاریخ نگاران سنتی نوشته می شد باید جای خود را به تاریخ پژوهی بدهد که در آن به تبیین و تحلیل وقایع توجه می شود.

تاریخنگاری، تاریخ، نوشتن، توصیف، تحلیل