کاربرد مدل های فضایی- مکانی در پیش بینی فراوانی تصادفات جاده ای (مطالعه موردی: شبکه راه های اصلی استان همدان)

شناسایی بخش های جاده ای با خطر تصادف رویکرد ویژه ای برای درک بهتر الگوهای تصادفات و افزایش مدیریت ایمنی جاده ای به متخصصان ایمنی ارائه می دهد. روش های معمول شناسایی مقاطع حادثه خیز و الگوهای تصادف آن قدر قوی نیستند که خصوصیات مکانی داده های تصادف را در مدل لحاظ کنند. حوادث رانندگی دارای خاصیت فضایی تمایل به وابستگی مکانی دارند، پدیده ای که به عنوان همبستگی مکانی شناخته می شود. مدل های فضایی مقدار پیش بینی شده الگوی تصادف را در فضا را توصیف می کند که می تواند ناشی از تغییر در خصوصیات قابل توجه محیط محلی باشد با توجه به ماهیت گسسته داده های تصادف و دسترسی محدود به مکان های دقیق تصادف، یک سطح مداوم که از نقاط گسسته کشیده شده باشد، تراکم تصادف را بهتر منعکس می کند و تصویر واقع بینانه تری از توزیع تصادف ارائه می دهد. در این مطالعه کل محورهای اصلی برون شهری استان همدان بر اساس داده های تصادف مکانمند از سال ۱۳۹۶ تا ۱۳۹۸ با استفاده از روش های توزیع چگالی کرنل، رگرسیون وزن دار جغرافیایی، رگرسیون پوآسون وزن دار جغرافیایی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج مدل ها نشان می دهد که مدل رگرسیون پوآسن وزن دار جغرافیایی نتایج بهتری برای پیش بینی مکان های تصادف نسبت به سایر مدل ها دارد

Keywords:

تصادف , ایمنی , توزیع فضایی