اثربخشی طرحواره درمانی بر سازگاری عاطفی و خودکنترلی زنان متاهل ۳۰ تا ۴۰

چکیده هدف از انجام این تحقیق اثربخشی طرحواره درمانی بر سازگاری عاطفی و خودکنترلی زنان متاهل ۳۰ تا ۴۰ سال بود. جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه زنان متاهل سنین ۴۰-۳۰ سال مراجعه کننده به شش خانه سلامت منطقه ۵ شهر تهران در سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود. حجم نمونه تعداد ۵۰ نفر که از این تعداد ۳۰ نفر بصورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه خودکنترلی تانجنی و همکاران (۲۰۰۴)، سنجش سازگاری عاطفی بل (۱۹۶۱) شرح و خلاصه محتوای جلسات مداخلات طرحواره درمانی یانگ (۲۰۰۳) بود. تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده، به دو روش توصیفی و استنباطی از طریق نرم افزار SPSS۲۱ انجام شد. در این تحقیق از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف معیار متغیرهای تحقیق و نشان دادن فراوانی و نمودارهای مربوط به آن استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده های آمار استنباطی از تحلیل کوواریانس چند متغیره (مانکوا برای فرضیه های اصلی) و تک متغیره (آنکوا برای فرضیه های فرعی) استفاده شد. نتایج نشان داد که طرحواره درمانی بر سازگاری عاطفی و خودکنترلی زنان متاهل ۳۰ تا ۴۰ سال اثربخش است(۰۵/۰>P). با توجه به شدت اثر، آموزش طرحواره درمانی بر سازگاری عاطفی زنان متاهل تاثیر بیشتری نسبت خودکنترلی دارد.

Keywords:

کلیدواژه: طرحواره درمانی , سازگاری عاطفی , خودکنترلی