حمید طالب - دانشجوی دکتری دین پژوهی، دانشگاه ادیان و مذاهب.
نعیمه پورمحمدی - استادیار گروه فلسفه دین، دانشگاه ادیان و مذاهب.

در دوره مدرن با مطرح شدن علم به عنوان چارچوب فکری مسلط، الاهیات مسیحی شیوه های مختلفی را برای حفظ جایگاه خود به کار برده است. امروزه برای بررسی تعامل علم و الاهیات مسیحی، به جای بحث های روش شناختی به چارچوب معرفت شناختی توجه می شود. در تاملات و نظریه پردازی های علمی و الاهیات مسیحی، به طور کلی دو چارچوب عمده معرفت شناختی وجود داشته است: مبناگرایی و نامبناگرایی. در مبناگرایی، امکان به دست آوردن صدقی جهان شمول و رها از بافت فرض می شود. از سوی دیگر، نامبناگرایان، دانش انسان را پدیده اجتماعی در حال تکاملی به تصویر می کشند که از طریق معانی در شبکه ای از باورها شکل می گیرد. در این مقاله استدلال می شود که الاهیات در چارچوب مبناگرا در خصوص نقد میان رشته ای علم پاسخ گو نیست و طبق نامبناگرایی، وفاداری به آموزه های سنتی را از دست می دهد. سپس پسامبناگرایی یکی از مهم ترین راه حل ها برای این مسئله معرفی می شود که از جمله فان هیوستین، الاهی دان مسیحی، در آثار خود به آن می پردازد. دل مشغولی این مقاله بررسی این مسئله است که رویکرد پسامبناگرا چه خصوصیاتی دارد و چگونه/آیا با انتخاب راهی میان دو دیدگاه پیشین، از مشکلات آنها اجتناب می کند.

مبناگرایی, نامبناگرایی, پسامبناگرایی, عقلانیت, تعامل میان رشته ای علم, الاهیات مسیحی