عبدالرضا نوفرستی - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد سنندج و دبیر کمیته ارزیابی انج
مرضیه ملکی - کارشناس محیط زیست

با گذشت بیش از ده سال از شروع ارزیابی و بیش از 7 سال از تصویب الگوی ارزیابی اثرات زیست محیطی در ایران، با تمام فعالیتها و روند تغییراتی که در این فرایند در کشور بوجود آمده است و تاثیرات مثبتی که در راستای سازگاری بیشتر طرحهای توسعه با مفهوم توسعه پایدار داشته است، اما شاهد هستیم که هنوز ایرادهایی بر این روش و مراحل اجرای آن در کشور وجود دارد که تا حدودی روند کار را از مسیر و هدف اصلی خود منحرف ساخته و در بسیاری از موارد دور از هدف رسیدن به توسعه پایدار گام بر می دارد. هنوز ارزیابی اثرات زیست محیطی(و بطور کلی ملاحظات زیست محیطی) بطور عمیق و ریشه ای در روند طرح ریزی، تصمیم گیری، برنامه ریزی و مدیریت کشور(در کلیه سطوح از کلان تا خرد) وارد نشده است. هنوز بندرت ارزیابی ها در مرحله مناسب امکان سنجی اولیه و در تعامل با سایر مراحل طراحی و تعریف پروژه ها اتفاق می افتند و متاسفانه اغلب اوقات بعنوان مرحله ای کاملا مجزا و تقریبا تشریفاتی به حساب می آیند. هنوز بسیاری از گزارشهای ارزیابی فاقد حداقل کیفیت قابل قبول یک گزارش مناسب ارزیابی میباشند و... و بسیاری از مشکلات دیگر که در ارزیابی پروژه های مختلف در سطح کشور مشاهده میگردد. ایران در مقایسه با کشورهای توسعه یافته در امر ارزیابی و در بسیاری از فعالیتهای دیگر زیست محیطی، در رده پایینی قرار داشته و متاسفانه در راستای توسعه برنامه های زیست محیطی و روشهای مدیریتی در امر فوق ، به کندی پیش می رویم .