الهه کولائی - استاد دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران
بهناز اسدی کیا - دانشجوی دکتری جغرافیای سیاسی دانشگاه تهران
سارا روا - دانش آموخته مطالعات منطقه ای دانشگاه تهران

چکیده روابط جمهوری آذربایجان به­عنوان عضوی از سازمان کنفرانس اسلامی با دولت اسراییل، بسیار سریع پس از استقلال این کشور ایجاد شد. در زمانی کوتاه، با وجود اعتراض­ها و برخی موانع داخلی و منطقه­ای؛ روابط سیاسی، امنیتی، نظامی و اقتصادی دو کشور گسترش یافت. در این نوشتار عوامل داخلی، منطقه­ای و بین­المللی که این دو کشور را به هم نزدیک ساخته و همکاری گسترده آنها را شکل داده، مطالعه شده است. روابط میان دو کشور با زمینه های متفاوت تاریخی، جغرافیایی، مذهبی مختلف، نمونه قابل­توجهی از توسعه سیاسی- اقتصادی و تکنولوژیک را نشان می­دهد. پرسش اصلی این است که اهداف، انگیزه­ها و اولویت­های سیاست خارجی دو کشور که موجب ترغیب باکو و تل­آویو به گسترش روابط به سطح موجود شده، چیست؟ با توجه به نبود سفارت جمهوری آذربایجان در تل­آویو، موانع موجود در راه دو کشور برای رسیدن این روابط به سطح دیپلماتیک عادی بررسی می­شود. روش مورد استفاده نویسندگان در این پژوهش، توصیفی- تحلیلی بوده است.

واژه های کلیدی: جمهوری آذربایجان, اسراییل, قفقاز, ایران, همکاری نظامی, امنیت انرژی, برساخته گرایی