بررسی مقایسه ای اهداف تربیت اخلاقی از دیدگاه روسو و آیت الله جوادی آملی؛ تطبیق دیدگاه های طبیعت گرایی و وحیانی
Publish place: Revelatory Ethics، Vol: 7، Issue: 2
Publish Year: 1396
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 262
This Paper With 30 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ETHICS-7-2_006
تاریخ نمایه سازی: 24 بهمن 1400
Abstract:
اخلاق و تربیت اخلاقی در عصر حاضر از بنیادیترین موضوع بشریست که همواره مورد توجه اندیشمندان و صاحبنظران مختلف در اقصا نقاط جهان بوده است. از این رو، پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه ای اهداف تربیت اخلاقی از دیدگاه روسو و آیت الله جوادی آملی انجام شده است. روش تحقیق این پژوهش تحلیل تطبیقی میباشد. یافته های پژوهش حکایت از آن دارد که هدف غایی تربیت اخلاقی در نظام طبیعتگرایانه[۱] روسو تبعیت انسان از طبیعت و در نظام وحیانی آیت الله جوادی آملی تقرب انسان به سوی خدا میباشد. روسو برای نیل به چنین غایتی محافظت از نفس، تواضع و اعتدال، تحقق آزادی، نوعدوستی و دگرخواهی و آیت الله جوادی نیز شناخت خالق، شناخت خود، فطرتجویی، تواضع و اعتدال، کرامتمداری، تحقق آزادی، نوع دوستی و دگرخواهی را به عنوان اهداف واسطهای معرفی نمودهاند. وجوه اشتراک خاصی بین اهداف ترسیم شده هر دو اندیشمند وجود دارد که از مهمترین آن توجه ویژه هر دو اندیشمند به تربیت اخلاقی است. ولی از مهمترین وجوه اختلاف دو صاحب نظر این است که، روسو دستیابی به اهداف اخلاقی را در دوری از جامعه میداند، در حالی که از نظر استاد جوادی آملی دستیابی به چنین مقاصدی در درون جامعه محقق میشود. همچنین محوریت طبیعت از یک سو و خداوند متعال از سوی دیگر از مهم ترین تضادهای ماهوی و سرچشمههای معرفتی اهداف تربیت اخلاقی در دو دیدگاه است که جهت دهی زیست اخلاقی آدمی را از ابتدا تا انتها بر عهده دارد. [۱]. طبیعتگرایی (Naturalisme) یا فلسفه اصالت طبیعت از جمله فلسفه های محض قدیمی است که طبیعت را تنها واقعیت می پندارد و تقریبا به غیر آن معتقد نیست. به عبارت دیگر، به نظر پیروان این سیستم فکری آنچه واقعیت دارد، همان «طبیعت» است آنچنان که حواس ما در مییابند. هیچ گونه علت و قدرت فراسوی طبیعی بر جهان حکومت نمی کند بلکه جهان، قائم به ذات است، توضیح آن در خودش است، ادارهاش به عهده خودش می باشد، و خود، راهنما و رهبر خویشتن است. طبیعت گرایی نظام فکری کسانی است که همه علل غایی را در طبیعت مییابند. طبیعتگرایی، که ساده ترین و روشن ترین فلسفههای محض است، واقعیت و طبیعت را یکی یا مترادف می داند، و آدمی را فرزند طبیعت میپندارد نه جامعه (شعاری نژاد، ۴۲۰:۱۳۸۳).
Keywords:
Authors
محمود امیدی
دانشجوی دکتری فلسفه تعلیم و تربیت دانشگاه شاهد تهران
محمد حسن میرزا محمدی
دانشیار گروه علوم تربیتی دانشگاه شاهد تهران
قادر فراقی
دانش آموخته کارشناسی ارشد فلسفه تعلیم و تربیت دانشگاه شاهد تهران.
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :