سید محمد رضا حسینی احمدی - دانشجوی دکتری علوم سیاسی، گروه علوم سیاسی، واحد شهرضا، دانشگاه آزاد اسلامی، شهررضا، اصفهان، ایران
علیرضا گلشنی - استادیار و عضو هیات علمی گروه علوم سیاسی، واحد شهرضا، دانشگاه آزاد اسلامی، شهررضا، اصفهان، ایران
اسماعیل شفیعی - استادیار و عضو هیات علمی گروه علوم سیاسی، واحد شهررضا، دانشگاه آزاد اسلامی، شهررضا، اصفهان، ایران

وسعت جغرافیایی ایران سبب شده ساختار سیاست گذاری و اداری کشور همواره با این انتقاد روبرو باشد که چرا نخبگان خصوصا نخبگان ساکن غیر مرکز نقش موثری ندارد؛ لیکن ساختار همواره مورد نقد بوده که گردش نخبگان بیشتر سیاسی بوده تا حرفه ای؛ لیکن در این زمینه همواره دو دسته عوامل محیطی و عوامل سازمانی را ذکر می نمایند که در دسته نخست شرایط سیاسی، اقتصادی، جغرافیایی، اجتماعی، فرهنگی، حقوقی و دیوانسالاری حاکم بر جامعه، جزئی از عوامل محیطی هستند که در طراحی ساختارها باید به آن توجه نمود؛ بنابراین در سطح کلان و ملی، نخبگان و متخصصان هر کشور، مهم ترین و با ارزش ترین سرمایه های موجود آن کشور، به حساب می آیند و ثروت ملی هر جامعه ای از لحاظ فکری و عملیاتی هستند.لذا این پرسش اصلی طرح می گردد که چگونه با آسیب شناسی منطقه ای_ جغرافیایی نقش نخبگان ایرانی در تصمیم سازی از دیدگاه سیاستگذاری عمومی این توانایی ایجاد می شود که راهکارهای اصلاحی ارائه و تحقق یابد؟ به نظر می رسد که نخبگان خصوصا در دیگر نقاط جغرافیایی ایران که به مرکز دسترس کمتری دارند و با هرگرایش فکری نه نقش انحصارگرایانه دارند و نه اینکه بدون اختیار عمل تابع شرایط محیط هستند بلکه با احاطه بر حیطه تخصصی خود این توان را دارند که در کنار دیگر عوامل راهکارهای تاثیرگذار را در تدوین سیاستهای عمومی جامعه (تصمیم سازی، تصمیم گیری، سیاست گذاری و مرحله عملیاتی) ارائه داده تا تحقق یابند

آسیب شناسی, نخبگان, منطقه گرایی, جغرافیا, سیاستگذاری عمومی