رضا برنا - دانشیار گروه جغرافیا، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

امروزه مطالعات بیوکلیماتیک انسانی پایه و اساس بسیاری از برنامه ریزی های عمران ناحیه ای، بویژه در زمینه مسائل شهری و سکونتگاهی، معماری و گردشگری است. این پژوهش با استفاده از شاخص اقلیم گردشگری (TCI)، عناصر اقلیمی موثر بر فعالیتهای گردشگری در استان خوزستان را مورد ارزیابی قرار می­دهد. پژوهش حاضر از جمله پژوهش­های کاربردی است که با روش توصیفی- تحلیلی انجام می­شود، در این تحقیق از داده های ۱۲ ایستگاه سینوپتیک استان خوزستان طی دوره آماری ۱۹۹۳-۲۰۱۲ استفاده شده است. سپس نتایج حاصل وارد محیط GIS شد و پهنه بندی اقلیم گردشگری برای استان به صورت فصلی انجام شد و در نهایت تقویم گردشگری برای استان استخراج گردید. در پژوهش حاضر نتایج بدست آمده نشان می­دهد که پتانسیل­های اقلیمی خوزستان برای گردشگران در ماه­های سرد سال بسیار مطلوبتراست و با نزدیک شدن به فصول گرم، شرایط نامطلوب می­شود و عدم آسایش مشاهده می­شود. به عبارتی، بهترین شرایط بیوکلیمایی برای گردشگران در این استان فصل زمستان و پاییز است و فصل های گرم سال به علت تغییرات بالای دما و رطوبت نسبی نامطلوب هستند و شرایط آسایش اقلیمی مشاهده نمی­گردد. در فصل بهار با ایجاد هتل­ها، متل­ها و کمپ های همساز با اقلیم می توان شرایط میکروکلیمایی را بوجود آورد، تا گردشگران احساس آرامش داشته باشند، اما در فصل تابستان به علت تغییرات شدید اقلیمی با رکود گردشگری و شرایط نامساعد آسایش اقلیمی روبرو می­باشد.    

گردشگری, اقلیم گردشگری, عناصر اقلیمی, TCI, خوزستان