علیرضا محبی - دانشجوی کارشناسی ارشد، مهندسی صنایع- مدیریت پروژه، دانشگاه تهران، تهران. ایران

پروژه ها برای به ثمر رسیدن، نیازمند منابع مختلفی هستند که این منابع به طورکلی به دو دسته تجدیدپذیر و تجدیدناپذیر تقسیم می شوند. منابع تجدیدپذیر منابعی هستند که امکان اجاره کردن دارند و در پایان پروژه به موجر بازگردانده میشوند. تاخیر در پس دادن این منابع همواره دارای جریمه تاخیر است. این پژوهش در تلاش است تا یک روش حل جدید به منظور رسیدن به جوابی بهینه برای مدل ریاضی کمینه سازی هزینه تاخیر منابع در زمانبندی پروژه را ارائه دهد. در این مدل ریاضی سعی شده تا پروژه ها با بهترین تاثیر اجتماعی و محیط زیستی بر محیط پیرامون خود انتخاب شوند. مهارت هرفرد و هرتیم اجراکننده پروژه متفاوت است و یک تیم با کیفیت فنی بهتر قطعا موجب تغییر در دیگر پارامترهای اجرای کار میشود. این موضوع درمدل درنظر گرفته شده است. برای حل مسئله نیز یک روش فراابتکاری ارائه شده و عملکرد آن با روش دقیق اپسیلون محدودیت و همچنین الگوریتم فراابتکاری ژنتیک مقایسه شده است.در بخش نتایج، ۲۰ مساله مربوط به مدیریت یک طرح در یک شرکت حمل و نقل ریلی ارائه شده است. نتایج نشان میدهد که جواب های پارتو به دست آمده از الگوریتم فراابتکاری پیشنهادی برای حل مسئله درضمن کاهش زمان حل مسئله، توسط روش دقیق مغلوب نمیشود. مقایسه این روش با ا لگوریتم ژنتیک حاکی از آن است که الگوریتم ژنتیک در اکثر شاخص ها عملکرد بهتری نسبت به الگوریتم سنجاقک داشته است اما عملکرد الگوریتم سنجاقک در شاخص گوناگونی از الگوریتم ژنتیک بهتر بوده است. شاخص گوناگونی وسعت جواب های پارتو یک الگوریتم را نشان می دهد.

زمانبندی پروژه، تاخیر منابع، الگوریتم فراابتکاری، انتخاب پروژه، الگوریتم سنجاقک