بررسی تولید کلاولانیک اسید توسط استرپتومایسس کلاولی جروس با استفاده از منابع کربنی گلوکز، گلیسرول و سبوس گندم

مقدمه: کلاولانیک اسید، نخستین مهار کننده بتالاکتامازی است که استفاده بالینی یافته و مصرف آن از سال ۱۹۸۱ آغاز شده است. این مهارکننده محصول طبیعی تخمیر استرپتومایسس کلاولی جروس است و در محافظت از بتالاکتام ها مهم ازجمله بتالاکتامازهای گروه A و آنزیم های تجزیه کننده کولکساسیلین در گروه D موثر است. مطالعه حاضر با هدف بهینه سازی ترکیبات محیط کشت تخمیر ازنظر منبع کربن در تولید کلاولانیک اسید انجام شد. مواد و روشها: در پژوهش حاضر، اثر غلظت های ۱۵ گرم برلیتر گلیسرول، ۱۷ گرم برلیتر سبوس گندم و ۱۸/۱ گرم برلیتر گلوکز روی تولید کلاولانیک اسید بررسی شد. پس از گذراندن مراحل اسپورزایی، بذردهی و تخمیر، تاثیر غلظت های مختلف گلیسرول، سبوس گندم و گلوکز روی شاخص های اسیدیته، وزن تر زیست توده و تغییرات ریخت شناسی سویه استرپتومایسس کلاولی جروس با میکروسکوپ نوری بررسی شد. غلظت کلاولانیک اسید تولید شده به روش اسپکتروفتومتری اندازه گیری شد. نتایج: نتایج نشان دادند بیشترین میزان تولید کلاولانیک اسید با تمام پیش ماده ها در روز هشتم رخ می دهد. استفاده از ۱۵ گرم بر لیتر گلسیرول سبب تولید ۳/۲۳۸ میلی گرم برلیتر کلاولانیک اسید شد که بیشترین میزان تولید را داشت و سبب کاهش هزینه های تولید شد. بحث و نتیجهگیری: باتوجه به قیمت، دردسترس بودن و همچنین افزایش تولید بازده گلیسرول و سبوس گندم (در مقایسه با روغن ذرت)، تولید کلاولانیک اسید در محیط های حاوی گلیسرول و سبوس گندم آسان تر انجام می شود.

Keywords:

کلاولانیک اسید , بتالاکتاماز , وزن تر زیست توده , استرپتومایسس کلاولی جروس