معرفی مناسبترین سیستم مکانیزه کشت گندم در شمال خوزستان

استفاده از تکنیکهای پیشرفته در کاشت گندم می تواند باعث یکنواختی پخش بذر در واحد سطح شده که این به نوبه خود می تواند باعث صرفه جویی در بذر و کاهش بسیاری از مشکلات بعد از کاشت از جمله رقابت برای استفاده از ذخیره آبی و مواد غذایی خاک و کاهش مشکلات برداشت مکانیزه و در نهایت باعث افزایش تولید محصول گردد. در این راستا به منظور ارزیابی عملکرد دو سیستم کاشت گندم به صورت جوی و پشته با آبیاری نشتی در مقایسه با روش کشت مرسوم، با آبیاری غرقابی آزمایشی در سال زراعی 87-86 در شهرستان شوشتر واقع در شمال خوزستان انجام شد. در این آزمایش پس از شخم با گاو آهن برگرداندار در عمق 25 سانتیمتری و تعداد دو مرتبه دیسک آفست در عمق 10 سانتی متری، 9 تیمار متفاوت کاشت مورد مقایسه قرار گرفتند، تیمارها شامل نوع کشت (هیرم کاری – خشکه کاری)، کشت با خطی کارهای روی پشته (شیار بازکن ثابت – شیار بازکن فنردار) و سه خط کشت روی پشته با فاصله ردیفهای 60 و 75 سانتی متری در سه تکرار در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی اجرا گردید. کشت هیرم کاری، استفاده از خطی کار با شیار بازکن فنردار و فاصله ردیفهای 75 سانتی متری میزان عملکرد را(0/01≥P) در مقایسه با روش مرسوم به میزان 33 درصد افزایش داد. همچنین شاخص برداشت، بر فاکتور فاصله بین ردیف ها، نوع کشت و نوع شیاربازکن(0/01≥P) تفاوت معنی دار نشان داد. بیشترین عملکرد دانه با مقدار 5467 کیلوگرم مربوط به هیرم کاری و فاصله ردیفهای 75 سانتی متری و استفاده ازخطی کار با شیاربازکن های فنردار بود و کمترین عملکرد با مقدار 4133 کیلوگرم مربوط به کشت مرسوم منطقه اندازه گیری شد. بنابر این با تغییر نوع شیار باز کن ها از حالت ثابت به فنردار 9 درصد عملکرد دانه ای افزایش یافت. نتایج محاسبات نشان داد که کاشت به صورت هیرم کاری، در ردیفهای 75 سانتی متری دارای سه خط کاشت با شیار بازکن های فنردار مناسب ترین تیمار در افزایش عملکرد دانه و ماده خشک بیوماس تولیدی می باشد.

Keywords:

سیستم مکانیزه , کشت گندم , آبیاری نشتی , خطی کار , عملکرد گندم