بررسی شخصیت های نیک اندیش انیرانی وبداندیش ایرانی درشاهنامه فردوسی (با تکیه بر دوران اساطیری و پهلوانی)

شاهنامه، یکی از شاهکارهای ادبی ایران و حتی جهان است. فردوسی دراین اثر حماسی، تنها به جنگ وشکست و پیروزی نپرداخته، بلکه به مضامین اخلاقی وانسان شناسی ومصادیق نیک وبد توجه زیاد داشته است. درحقیقت شاهنامه فردوسی، مبارزه خوبی ها با بدی هاست.نگارنده دراین پژوهش با بیان این پرسش که فردوسی در شاهنامه، آیا فقط درصدد بیان رفتار نیک اندیش ایرانیان است؟از طریق روش کتابخانه ای و با تکیه بر بخش های اساطیری و پهلوانی شاهنامه به این امر مهم پرداخته است که فردوسی درشاهنامه، بدور از تعصب، به شخصیت هایی که عامل این خوبی ها و بدی ها هستند را چه در صف ایرانیان و چه در صف انیرانیان، بدرستی هرچه تمام تر بیان می کند اخلاق نیک اندیشی و بداندیشی هم درشخصیت های ایرانی وهم در غیرایرانی وجود دارد؛ اگر یک ایرانی بداندیشی کندودرمقابل، یک غیرایرانی، رفتارنیک اندیش داشته باشد، فردوسی آن رفتار بد ایرانی را نکوهش کرده و آن کردار نیک غیرایرانی را تمجید می نماید واین بیانگرآن است که شاهنامه، یک کتاب دنیایی و انسانی است.

Keywords:

شاهنامه , فردوسی , نیک اندیشی , بد اندیشی , ایرانی , انیرانی