حبیب‎ا.. سالارزهی - استادیار دانشکده مدیریت و حسابداری، دانشگاه سیستان و بلوچستان، ایران
حبیب ابراهیم پور - استادیار دانشکده علوم انسانی، دانشگاه محقق اردبیلی، ایران

اداره امور عمومی به عنوان یک حوزه علمی بین رشته‎ای در طی سال‎های پایانی قرن نوزدهم به مجموعه رشته‎های آکادمیک دانشگاهی اضافه گردید و بنیان‎های اولیه نظری مدیریت دولتی به صورت پراکنده و ناهمگون تحت تاثیر کاوش مباحث کشور داری و اداره امور عمومی از رشته‎های علوم انسانی بویژه فلسفه، علوم سیاسی، جامعه شناسی و اقتصاد به عاریت گرفته شد. گستردگی و پراکندگی حوزه اداره امور عمومی از یک سو و طفولیت حوزه علمی مدیریت دولتی در سال‎های پایانی قرن نوزدهم، ماهیت این رشته نوپا را با بحران هویت مواجه ساخت و به طرح نظریه و ایده‎های مختلف و رقیب در فلمرو اداره امور عمومی منجر گردید. مقاله حاضر کنکاشی در مسیر تحول در ادبیات مدیریت دولتی و تلاشی در راستای یکپارچه سازی و انسجام بخشیدن به مبانی نظری اداره امور عمومی است. در مقاله حاضر سعی بر است تا نظریه‎ها و اندیشه‎های صاحبنظران مدیریت دولتی در فاصله زمانی دهه‎های پایانی قرن نوزدهم تا آغاز هزاره‎ی سوم در سه پارادایم مدیریت دولتی کلاسیک، مدیریت دولتی نوین و حکمرانی خوب قالب گذاری گردد در این سنخ شناسی، پارادایم‎ها بر اساس ترتیب زمانی از اواخر قرن نوزدهم به تدریج شکل گرفته اند و پس از دگرگونی، پارادایم‎های جدید جایگزین پارادایم‎های قبلی شده اند.

پارادایم, حکمرانی خوب., مدیریت دولتی سنتی, مدیریت دولتی نوین