نقش حیاط عمودی در تامین حیات پایدار مجتمع های زیستی بلندمرتبه

چکیده با توجه به رشد روز افزون جمعیت و به تبع آن بحران ناشی از افزایش تقاضای مصرف انرژی، کنترل الگوی مدیریت مصرف انرژی، امروزه به امری جدایی ناپذیر از مقولات پایداری تبدیل شده است. از طرفی با افزایش جمعیت ایران، به سبب کمبود و گران شدن قیمت زمین و نیز تغییر سبک زندگانی مردم؛ خانه ها از سطح زمین به ارتفاع برده شدند. لذا در بلند مرتبه سازی، اگرچه حفاظت از زیاده روی در مصرف زمین های کشاورزی، موجب عدم گسترش شهرها می شود، ولی معضلات خاص خود نیز دارد. از سوی دیگر هم در خانه های امروزی، ارتباط با طبیعت کم رنگ شده و ساکنان در حال تخریب محیط زیست و اکوسیستم پیرامون خود هستند. انعطاف پذیری معماری و التزام به پایداری محیط زیست، از کیفیت های پراهمیت لازم در طراحی معماری و طراحی شهری هستند. مرتفع سازی ساختمان های بلند می تواند تاثیرات قابل ملاحظه ای بر این دو کیفیت بگذارد. براساس مطالعات پژوهشی قبلی تاکنون؛ توسعه عمودی مسکن، یکی از راهکارهای دستیابی به پایداری محیط زیست به شمار میرود. از طرفی، کاهش انعطاف پذیری طبقات با افزایش ارتفاع ساختمان؛ یکی از چالش های مطرح در حوزه بلندمرتبه سازی است. در روش شناسی این تحقیق با استفاده از شیوه توصیفی و تحلیل کیفی و به کارگیری الگوهای سنتی ساخت و ساز در ایران و با توجه به نیاز ساکنین به فضای باز در محیط زندگی، عملکرد حیاط را به طبقات منتقل شده تا بار دیگر سرزندگی را به مجموعه ساختمان های بلند مرتبه وارد گردد. همچنین تحلیل و بازنگری فضاهای معماری از جنبه معنایی با رعایت اهمیت فضای خالی در تحقق پایداری زیستی مسکن بلندمرتبه انجام شده است. ضمنا چون در ارتفاع زیاد برج ها، انطباق پذیری بنا با شرایط محیطی کاهش می یابد؛ لازم است با تامین حیاط های اختصاصی برای واحدهای مسکونی عملا حیات پایدار به تراز اختصاصی واحدها در ارتفاع اختصاص یابد.

Keywords:

کلمات کلیدی: حیاط عمودی , مجتمع زیستی , حیات پایدار , انطباق پذیری , معماری بلندمرتبه