رابطه همگنانه اخلاق و فقه در آیات امربهمعروف و نهی ازمنکر (با محوریت تاثیرگذاری و حاکمیت اخلاق)

علم فقه و علم اخلاق، دو دانش اصیل اسلامی­اند که تاثیر متقابلی بر یکدیگر دارند و مکمل و متعاضد هم به حساب می­آیند؛ چراکه هدف مشترکی را که همان امتثال اوامر الهی و تقرب به اوست، دنبال می کنند. امربه معروف و نهی ازمنکر، از جمله واجبات فقهی­اند که اخلاق، جلوه ویژه­ای در آن ها دارد. در واقع، این واجبات، بدون پشتوانه اخلاق عملا تاثیر مفید و ماندگاری بر فرد و جامعه ندارند. در آیات قرآن کریم هم ضمن بیان ابعاد مختلف وجوب امر به معروف و نهی ازمنکر، بر حاکمیت روح اخلاق بر آن­ها تاکید شده است. ازاین رو، پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی، درصدد بیان ارتباط همگنانه بین اخلاق و فقه در آیات امربه معروف و نهی ازمنکر است. در تبیین این ارتباط، بر محوریت تاثیرگذاری و حاکمیت اخلاق بر فقه تاکید می شود؛ همان گونه که دیگر آموزه­های فقهی اسلامی نیز از چنین پیشینه و پشتوانه­ای برخوردارند.

Keywords:

اخلاق , فقه , آیات الاحکام , امربه معروف , نهی ازمنکر , احتمال تاثیر