جواد قاسمی قمی - دانش پژوه سطح چهار موسسه بین المللی مطالعات اسلامی

بازگشت مسیح یکی از آموزه­های مهم الاهیاتی در مسیحیت است که بخش زیادی از فرجام شناسی مسیحی را به خود اختصاص داده است. در طول تاریخ مسیحیت، همواره قاطبه مسیحیان باور داشته اند که مسیح در آخرالزمان در کمال شکوه و جلال باز خواهد گشت تا عمل نجات بخش خویش را که با ظهور اولیه اش بشارت داده شده است، به انجام برساند و ملکوت الاهی را در شکل کاملش برقرار سازد. البته این مسئله به این معنا نیست که همه مسیحیان تلقی و فهم یکسانی از این آموزه داشته اند یا دارند؛ بلکه در شرایط زمانی و اجتماعی متفاوت و یا در بستر گرایش های مختلف فکری، تفاسیر گوناگونی از این آموزه مطرح شده است. برخی با تمسک به معنای ظاهری آیات مربوط به این واقعه، به بازگشت و رجعت جسمانی و فیزیکی مسیح و سلطنت ظاهری هزارساله او معتقد بوده­اند و برخی دیگر با رویکردی تاویلی، به روحانی سازی این آموزه دست یازیده­اند. در این نوشتار ضمن آشنایی با مفهوم بازگشت مسیح، بررسی تفاسیر مختلف این آموزه را در برهه های خاصی از تاریخ مسیحیت پی می گیریم؛ این مقاطع عبارت اند از دوره عهد جدید، دوره آبای کلیسا، قرون وسطا، و (تفاسیر کاتولیکی و پروتستانی) در دوره مدرن.

مسیحیت, بازگشت مسیح, هزاره, عهد جدید, فرجام شناسی مسیحی