محمد آسیابی بخشکندی - مربی گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور
مهدی ملازاده - دکتری شهرسازی، منطقه آزاد ارس
جواد کاموسی - دانشجوی جغرافیا و برنامه ریزی شهری

گاز دی اکسیدکربن به عنوان یک عامل مهم و موثر در گرمایش جهانی و تغییر اقلیم، مسئول ۶۰ درصد گرم شدن جهان یا اثر گلخانه ای شناخته شده است. مهمترین منبع انتشار این گاز، سوخت های فسیلی چون بنزین، نفت و گازوئیل است که برای تولید انرژی بخصوص در مناطق شهری بکار گرفته می شود. مصرف بیش از ظرفیت محیط این سوختها منجر به بروز مشکلات زیست محیطی بیشماری شده است. هدف این پژوهش بررسی ردپای اکولوژیک شهر مرند و ارزیابی وضعیت اراضی جنگلی و زراعی این شهر در ارتباط با ظرفیت جذب گاز دی اکسید کربن می باشد. تحقیق حاضر هدف گرا و کاربردی می باشد. روش مورد استفاده برای برآورد ردپای اکولوژیک گاز دی اکسید کربن روش IPCC می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد که سرانه ردپای اکولوژیک گاز دی اکسید کربن برای هر نفر ۲۹۳ مترمربع می باشد. با در نظر گرفتن خالص مساحت کل اراضی جنگلی شهرستان که برابر با ۱۴۲۰ هکتار، سرانه اراضی جنگلی برای هر فرد ۲۳۹ مترمربع از ردپای اکولوژیک شهرستان کمتر می باشد. با استفاده از شاخص پوشش گیاهی NDVI ، کل اراضی دارای پوشش گیاهی را بر روی تصویر ماهواره ای لندست برابر با ۹۸۴۸ هکتار بدست آمد، یعنی سرانه اراضی جنگلی و زراعی برای هر فرد در این شهرستان برابر با ۴۱۱ متر مربع می باشد که ۱۷۹ متر مربع بیشتر از ردپای اکولوژیک گاز دی اکسیدکربن می باشد. روند فعلی انتشار گازها دی اکسیدکربن نشان میدهد که با افزایش آنها از یک سوی و کاهش اراضی جنگلی در سوی دیگر در سالهای نه چندان دور بر مشکلات ناشی از کاهش ردپای اکولوژیک در این شهر پدیدار خواهد شد.

ردپای اکولوژیک، سوختهای فسیلی ، روش IPCC ، مرند