مهدی بهرامی - استادیار، گروه مهندسی آب، دانشگاه فسا، شهر فسا، ایران.
محمد توکل صدر آبادی - شجوی کارشناسی ارشد عمران آب و سازه هیدرولیکی، دانشکده مهندسی آب، دانشگاه شهید چمران، اهواز،
عبدالرسول زارعی - استادیار، گروه مرتع و آبخیزداری، دانشگاه فسا، شهر فسا

خشکسالی یکی از پدیده­های طبیعی است که به بارش کمتر از معمول اطلاق شده و در هر رژیم آب و هوایی امکان رخ دادن آن وجود دارد. در پژوهش حاضر از شاخص بارش استاندارد شده(SPI)  در مقیاس زمانی ۱، ۳ و ۱۲ ماهه به منظور تعیین شدت، مدت و فراوانی خشکسالی­های اخیر در ایستگاه سینوپتیک شیراز استفاده شد و آزمون من کندال دنباله­ای به منظور تحلیل روند تغییرات بارش در مقیاس­های سالانه و فصلی در بازه زمانی ۱۳۹۲-۱۳۶۳ به­کار گرفته شد. نتایج به­دست آمده بیانگر افزایش شدت، دوام و فراوانی خشکسالی­ها و تمایل سال­های نرمال به خشکی می­باشد. بزرگ­ترین خشکسالی مربوط به بازه زمانی ۱۳۸۷-۱۳۸۶ با مدت دوام ۱۶ ماه و حداکثر شدت مشاهده شده ۵۷/۲- می­باشد. از آنجا که روند منفی بارش در مقیاس سالانه و در فصول زمستان و بهار وجود داشته ولی در سطح خطای ۵ درصد معنی­دار نشده­اند و نیز میانگین بارش دهه اخیر در حدود ۱۰۰ میلی­متر نسبت به دهه­های قبل کاهش داشته است، از میانگین­های متحرک ۱۰ ساله آزمون روندیابی استفاده گردید. نتیجه آن­که به­دلیل اثر­پذیری کم میانگین­های متحرک از یک سال تر یا خشک، روند تغییرات با دقت بالایی تعیین گردید و مشخص شد که در بارش زمستانه و سالانه با دقت ۹۹/۹۹ درصد در میانگین­های ۱۰ ساله روند منفی وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد شدت روند منفی بارش زمستانه، بیشتر از شدت کاهش بارش سالانه می­باشد.

واژه‎های کلیدی: آزمون من کندال, ایستگاه شیراز دنباله ای, شاخص بارش استاندارد, میانگین متحرک