سینا متین - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه شیراز، دانشکده مهندسی، بخش مهندسی مواد، شیراز
محمود پاکشیر - دانشیار، دانشگاه شیراز، دانشکده مهندسی، بخش مهندسی مواد، شیراز
رضا بازرگان لاری - استادیار، بخش مهندسی مواد،واحد مرودشت، دانشگاه آزاداسلامی، مرودشت
خشایار مرشد بهبهانی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه شیراز، دانشکده مهندسی، بخش مهندسی مواد، شیراز

در این تحقیق به بررسی رفتار خوردگی نانو کامپوزیت Al-nano ZrO۲ تولید شده به روش اتصال نورد تجمعی (ARB) پرداخته شده است. ورق های آلیاژ آلومینیوم با ابعاد mm  ۱*۴۰*۲۵۰  آنیل شده در دمای K ۶۲۳ و فشار اتمسفر محیط، و پودر ZrO۲ با اندازه میانگین  nm۴۰ به عنوان ماده اولیه استفاده گردیدند. کامپوزیت Al- nano ZrO۲ طی ۵ سیکل ساخته شد. به منظور انجام آزمون های الکتروشیمیایی، نمونه های مستطیلی با ابعاد mm  ۱*۱۰*۱۰ بریده شده، به سیم مسی متصل و سپس مانت سرد گردیدند. پتانسیل مدار باز (OCP) نمونه ها پس از ۲۴ ساعت غوطه وری در آب دریای مصنوعی (۳.۵wt% NaCl) اندازه گیری شد و سپس آزمون های طیف سنجی امپدانس الکتروشیمیایی (EIS) و پتانسیودینامیک با نرخ روبش mV/s ۱ انجام گردید. نتایج آزمون پتانسیودینامیک حاکی از کاهش دانسیته جریان خوردگی با افزایش تعداد سیکل های نورد می باشد. نتایج EIS نیز بیانگر افزایش مقاومت پلاریزاسیون (RP) با افزایش تعداد سیکل های نورد می باشد. تصاویر SEM در سیکل های ۱، ۳ و ۵، نشان می دهد که با افزایش تعداد سیکل های نورد، توزیع یکنواختی از ذرات ZrO۲ در ماتریس آلومینیوم ایجاد می شود. بنابراین می توان نتیجه گیری کرد که به دلیل افزایش ضخامت و یکنواختی لایه اکسیدی در اثر افزایش سیکل های نورد، مقاومت به خوردگی این کامپوزیت افزایش یافته است. این لایه متراکم اکسیدی، در نتیجه توزیع یکنواخت ذرات نانو ZrO۲ در ماتریس می باشد که به افزایش مقاومت به خوردگی کامپوزیت کمک می کند.

اتصال نورد تجمعی, نانو کامپوزیت, پلاریزاسیون پتانسیودینامیک, طیف سنجی امپدانس الکتروشیمیایی