CIVILICA We Respect the Science
(ناشر تخصصی کنفرانسهای کشور / شماره مجوز انتشارات از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی: ۸۹۷۱)

بررسی میزان کارایی مدل SDSM در شبیه سازی شاخص های دمایی در مناطق خشک و نیمه خشک

عنوان مقاله: بررسی میزان کارایی مدل SDSM در شبیه سازی شاخص های دمایی در مناطق خشک و نیمه خشک
شناسه ملی مقاله: JR_WATER-4-2_001
منتشر شده در در سال 1392
مشخصات نویسندگان مقاله:

علی جان آبکار - آبخیزداری دانشگاه علوم کشاورزی ومنابع طبیعی ساری
محمود حبیب نژادروشن - روه مرتع و آبخیزداری دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری، ایران.
کریم سلیمانی - استاد دانشگاه علوم کشاورزی ومنابع طبیعی ساری
هرمزد نقوی - استادیار مرکز تحقیقات کشاورزی ومنابع طییعی استان کرمان

خلاصه مقاله:
تغییر اقلیم خصوصا افزایش دما مهم ترین معضل کره زمین در قرن بیست و یکم می­باشد. بنابراین ارزیابی میزان روند این معضل در مقیاس جهانی، منطقه­ای و محلی از اهمیت ویژه­ای برخوردار است. امروزه تعداد زیادی مدل گردش عمومی جو برای  پیش بینی وضعیت اقلیم در آینده طراحی شده است، اما خروجی حاصل از این مدل­ها به دلیل محدودیت در تفکیک مکانی در مقیاس محلی،  قابل استفاده نمی­باشند. لذا روش­های متعددی به منظور استفاده از خروجی این مدل­ها در مقیاس منطقه­ای و محلی ابداع شده است. متاسفانه علی­رغم تحقیقات گسترده هنوز امکان توصیه یک روش معین برای یک منطقه خاص وجود ندارد به همین دلیل در هنگام استفاده از این روش­ها در یک منطقه­ی خاص باید ابتدا میزان کارایی آن مورد بررسی قرار گیرد. یکی از متداول­ترین این روش­ها استفاده ازمدل ریز مقیاس نمایی [۱] می­باشد. در این تحقیق ابتدا میزان کارایی این مدل جهت ریز مقیاس نمایی شاخص­های دمایی در ایستگاه شهر کرمان به عنوان نماینده مناطق خشک مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس شاخص­های دمایی ایستگاه کرمان تا سال ۲۱۰۰ شبیه سازی شدند. بدین منظور ابتدا مدل SDSM با استفاده از داده های مشاهداتی ایستگاه کرمان و داده­های بازسازی­شده مرکز ملی پیش بینی اقلیمی کانادا کالیبره و واسنجی شدند. به منظور ارزیابی مدل از معیار میانگین خطای مطلق استفاده شد و بعد از اطمینان حاصل نمودن از دقت شبیه سازی مدل، با استفاده از دو مدل گردش عمومی CGCM۱[۲] و [۳]H  تحت دو سناریو  و  شاخص­های دمایی (حد اکثر، حداقل  و متوسط دمای سالانه) برای این ایستگاه تا سال ۲۱۰۰ شبیه­سازی شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد، که مدل مذکور توانایی لازم جهت شبیه­سازی شاخص­های دمایی را دارد. همچنین استفاده از داده های مدل HadCM۳ نسبت به داده های مدل CGCM نتایج بهتری را ارائه می­دهد. بر اساس داده های این مدل میزان افزایش میانگین درجه حرارت سالانه برای دوره­های (۲۰۳۹-۲۰۱۰)، (۲۰۶۹-۲۰۴۰) و (۲۰۸۹-۲۰۷۰) نسبت به دوره پایه (۱۹۹۰-۱۹۶۱) به ترتیب برابر با ۵/۱، ۸/۲ و ۵/۴ درجه سانتی گراد می­باشد.    

کلمات کلیدی:
تغییراقلیم, شاخص های دمایی, مدل های گردش عمومی جو, مدل SDSM, مناطق خشک و نیمه خشک

صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1406243/