مصطفی شیبانی - دانشجوی مقطع دکتری دانشگاه میبد

جرایم مبتنی بر اشاعه فساد و فحشاء به دلیل از بین بردن معنویات اشخاص و همچنین تزلزل مبانی اخلاقی جوامع، هم در فقه امامیه و هم در قانون مجازات کشور ایران مورد جرم انگاری قرار گرفته است. در آیات و روایات گوناگون به بحث حرمت فساد و فحشاء، اشاره و بر حرمت آن تاکید موکد شده است. در قانون مجازات اسلامی سال ۱۳۹۲، جرایم مبتنی بر اشاعه فساد و فحشا خاصتا مورد توجه مقنن قرار گرفته و مجازات هایی بعضا سنگین برای آن وضع شده است. از جمله این جرایم، میتوان به دایر کردن مراکز قمار و شرط بندی، دایرکردن مکان های فساد و فحشا و تحریک یا تهییج مردم به فساد، نگهداری و پخش محتوای مستهجن یا مبتذل، دایر کردن محل شرب خمر، اشاعه فحشاء و منکرات به وسیله مطبوعات، فروش لباسهایی که استفاده از آنها درملا عام خلاف شرع یا جارح عفت عمومی است و قاچاق انسان برای فحشا، اشاره نمود. در این پژوهش، سعی بر آن است که جرایم مرتبط با اشاعه فساد و فحشاء و قوانین و مقررات مربوط به آنان مورد برسی قرار گرفته و سیاست کیفری ایران نسبت به جرم انگاری و مجازات اینگونه جرایم مورد نقد و واکاوی قرار گیرد.

مبانی، فقه، حقوق، فساد، فحشاء