بررسی تاثیر ترکیبات کریستالی، پلیمرها و الیاف بر بتن خود ترمیم شونده

معمولا، بتن ها تحت تاثیر بارها دچار ترک خوردگی می شوند. به منظور جلوگیری از وقوع این امر، بتن های خود ترمیم شونده در دو نوع طبیعی و مصنوعی ساخته می شوند. مکانیسم نوع طبیعی ترمیم شدن توسط یک فرایند خود بخودی اتفاق می افتد که در آن، خود ترمیم شوندگی به واسطه ی واکنش های شیمیایی و دخالت آب اتفاق می افتد. در این مقاله، تمرکز اصلی بر روش های مصنوعی مانند افزودن ترکیبات کریستالی، پلیمرها و فیبرها به منظور افزایش و بهبود مقامت بتن بوسیله ترمیم ترک ها می باشد. این مقاله همچنین مروری بر روش ها و آزمایش های بکار رفته برای یافتن قابلیت خود ترمیمی در بتن و نیز، تاثیر ترکیبات مختلف بر خواص مکانیکی بتنهای خود ترمیم شونده خواهد داشت. تاکنون، یک ترک با عرض ۰/۹۳ میلی متر را به شرط غوطهور بودن در زیر آب، میتوان ترمیم کرد. برخی تحقیقات گزارشاتی مبنی بر بهبود خواص فیزیکی و ضخامت ترکهای ترمیم شده در بتن بواسطهی استفاده از انواع مختلف فیبرها و پلیمرها، دادهاند.

Keywords:

بتن خود ترمیم شونده , ترکیبات کریستالی , پلیمر , الیاف , قابلیت خودترمیمی