رامین نورمحمدی - کارشناسی مهندسی عمران

معمولا، بتن ها تحت تاثیر بارها دچار ترک خوردگی می شوند. به منظور جلوگیری از وقوع این امر، بتن های خود ترمیم شونده در دو نوع طبیعی و مصنوعی ساخته می شوند. مکانیسم نوع طبیعی ترمیم شدن توسط یک فرایند خود بخودی اتفاق می افتد که در آن، خود ترمیم شوندگی به واسطه ی واکنش های شیمیایی و دخالت آب اتفاق می افتد. در این مقاله، تمرکز اصلی بر روش های مصنوعی مانند افزودن ترکیبات کریستالی، پلیمرها و فیبرها به منظور افزایش و بهبود مقامت بتن بوسیله ترمیم ترک ها می باشد. این مقاله همچنین مروری بر روش ها و آزمایش های بکار رفته برای یافتن قابلیت خود ترمیمی در بتن و نیز، تاثیر ترکیبات مختلف بر خواص مکانیکی بتنهای خود ترمیم شونده خواهد داشت. تاکنون، یک ترک با عرض ۰/۹۳ میلی متر را به شرط غوطهور بودن در زیر آب، میتوان ترمیم کرد. برخی تحقیقات گزارشاتی مبنی بر بهبود خواص فیزیکی و ضخامت ترکهای ترمیم شده در بتن بواسطهی استفاده از انواع مختلف فیبرها و پلیمرها، دادهاند.

بتن خود ترمیم شونده، ترکیبات کریستالی، پلیمر، الیاف، قابلیت خودترمیمی